საახალწლო ზეიმი

იგავი "აქლემი და ვირი"–მორალი

ერთი აქლემი და ერთი ვირი, ტვირთის ზიდვით რომ ზურგი ჰქონდათ გადატყავებული, დაძმობილდნენ და თავიანთ პატრონს გაეპარნენ. კარგი საძოვარი იპოვეს და კარგადაც გასუქდნენ. დაავიწყდათ ადრინდელი სიმჭლევე და გადატყავებული ზურგები.
–ძმაო, სიმღერა მინდაო,–უთხრა ვირმა აქლემს.
აქლემმა დაუშალა:
–ნუ, ძმაო! აღრ გახსოვს, რა ჭირში ვიყავითო? ვაითუ ახლომახლო ადამიანები იყვნენ, წაგვასხან და უარესი გვიყონო.
არ დაიჯერა ვირმა და დაიყროყინა. ძალიან ხმამაღალი სიმღერა გამოუვიდა. თურმე იქვე ახლოს მოგზაურები ისვენებდნენ, აქლემები და ვირები დასცვივნოდათ. გაიგონეს ვირის ყროყინი და გაიხარეს:
– მივიდეთ და ვნახოთ, ან შენობა იქნება, ან ქარავანი, ეგებ ულაყი ვიშოვოთო.
მივიდნენ და ნახეს უპატრონოდ გაშვებული მსუქანი აქლემი და ვირი. წაიყვანეს და ორივეს მძიმე ტვირთი აჰკიდეს. გზა გაგრძელდა, ვირი დამძიმდა და დადგა. მგზავრებმა ასწიეს ვირი და თავის ტვირთიანად მის ძმობილ აქლემს დაადეს. ცოტა ხნის შემდეგ ერთ ვიწრო გზაზე გავიდნენ, რომელიც კლდის ციცაბო ნაპირს მიუყვებოდა. აქლემმა ვირს უთხრა:
–ძმაო, მინდა დავროკდე და სამაია ვიცეკვოო.
ვირმა მიუგო:
–რა სამაიას საცეკვაო ადგილი აქ არისო?
აქლემმა უპასუხა:
იმისთანა სიმღერას ამისთანა ადგილას ცეკვა უნდაო.
ჩაიმუხლა გაბრაზებულმა აქლემმა და ვირი კლდეზე გადააგდო.




მე–6 კლასის მშობლიური ლიტერატურის წიგნიდან
წავიკითხოთ, დავფიქრდეთ, ვისაუბროთ:

1. ამ არაკში აქლემისა და ვირის ამბავია მოთხრობილი. როგორ ფიქრობთ, რა უფრო მნიშვნელოვანია. თვით ეს ამბავი თუ დასკვნა, რომელიც ამ ამბიდან უნდა გამოვიტანოთ?
2. იგავ–არაკში გამოყვანილი ცხოველები ხშირად ადამიანის ამა თუ იმ თვისებას განასახიერებენ ხოლმე. რას ან ვის განასახიერებს, თქვენი აზრით, ამ არაკში გამოყვანილი ვირი?
3. ამბავს მძიმე ბოლო აქვს, როგორია, თქვენი აზრით, მეიგავის დამოკიდებულება ვირის მიმართ, რას კიცხავს საბა, საბრალო ცხოველს, თუ იმ მანკიერ თვისებას, რომელსაც ეს ცხოველი განასახიერებს?
4. უბედურება ვირმა თავს თვითონვე დაიტეხა. ხომ არ გაიხსენებდით რომელიმე ქართულ ანდაზას, რომელიც ამ არაკში აღწერილ ამბავს მიესადაგება?

ფილოსოფიური ისტორია

ორი მეგობარი ერთ ურწყულ უდაბნოში დაიკარგა. მზე მცხუნვარედ ანათებდა, მათ კი ძალიან ცოტა წყალი ჰქონდათ.მალე ძალიან ჩამოცხა და მეგობრებს უკანასკნელ წყლის ყლუპზე დავა მოუვიდათ.ჩხუბის დროს ერთმა მეგობარმა მეორეს სახეში სილა გააწნა. ეს უკანასკნელი დამწუხრდა, მაგრამ არაფერი თქვა და ქვიშაზე დაწერა:

-დღეს ჩემმა მეგობარმა შეურაცხმყო.

ამგვარი საქციელით გაოცებულმა მეორე მეგობარმა მაშინვე არაფერი ჰკითხა, ბოდიში მოუხადა და გზა გააგრძელეს.

მალე ისინი ერთ ოაზისს მიადგნენ და მდინარეში გასაგრილებლად შევიდნენ. მალე მან ვინც ქვიშაზე სიტყვები დაწერა ცნობიერება დაკარგა და წყალში ჩაძირვა დაიწყო. მისი მეგობარი არ დაიბნა, სასწრაფოდ ჩაყვინთა და სამშვიდობოს გაიყვანა.დახრჩობას გადარჩენილმა ცოტა რომ ამოისუნთქა, ერთი ქვა აიღო და მასზე შემდეგი სიტყვები ამოტვიფრა:

-დღეს ჩემმა მეგობარმა ჩემი სიცოცხლე იხსნა.

მან, ვინც მეგობარს ჯერ სილა გააწნა და შემდეგ გადაარჩინა, ჰკითხა:

-როცა შეურაცხგყავი, ქვიშაზე დაწერე, ახლა კი-ქვაზე. რატომ?

მეგობარმა უპასუხა:

-როცა ვინმე გულს გვატკენს, ჩვენი ტკივილი ქვიშაზე უნდა დავწეროთ, რათა მობოდიშებამ, როგორც ქარმა ქვიშა, ისე აღხოცოს იგი. ხოლო, როცა ვინმე სიკეთეს გაგვიკეთებს, ქვაზე აღვბეჭდოთ, ვერანაირმა ქარმა რომ ვერ წარხოცოს და მარად ჩვენს ხსოვნაში დარჩეს

პირველი აღსარება და ზიარება

15 ნოემბერს დავესწარით წირვას ამაღლების ეკლესიაში, მოსწავლეებმა პირველად ჩააბარეს მოძღვარს აღსარება, რის შემდეგ მამა ბესარიონმა ისინი აზიარა ქრისტეს სისხლს და ხორცს–საკურნებლად სულისა და ხორცისა.

ჩვენი კლასის კურთხევა

13 ნოემბერს ჩვენს კლასსი სტუმრად იმყოფებოდა მამა ბესარიონი, რომალმაც დალოცა მოსწავლეები, აკურთხა საკლასო ოთახი. გაესაუბრა მოსწავლეებს და მშობლებს . ხაზგასმით აღნიშნა თუ რა დიდი როლი აკისრია ბავშვის აღზრდაში ოჯახს, სკოლას და ეკლესიას და როგორც ილია ადუღაბებს ენას, მამულს და სარწმუნოებას, ასევე უნდა შეერწყას ოჯახი, სკოლა და ეკლესია, მხოლოდ ამ გზით არის შესაძლებელი ღირსეული თაობის აღზრდა.

თბილისის ეთნოგრაფიულ მუზეუმში

გიორგი ჩიტაიას სახელობის ეთნოგრაფიული მუზეუმი ღია ცის ქვეშ დაარსდა 1966 წელს. იგი პირველი ეთნოგრაფიული მუზეუმია კავკასიაში. მუზეუმის დაარსების იდეის ავტორი და განმახორციელებელი იყო ქართული ეთნოგრაფიული სკოლის ფუძემდებელი, აკადემიკოსი გიორგი ჩიტაია. მუზეუმის გენერალური გეგმის ავტორია ლონგინოზ სუმბაძე.

მუზეუმი ღია ცის ქვეშ სამეცნიერო-საგანმანათლებლო დაწესებულებაა — საბუნებისმეტყველო, მატერიალუტი და სულიერი კულტურული მემკვიდრეობის ძეგლთა საცავი. მუზეუმი წარმოადგენს საქართველოს მინიატურულ მოდელს და ასახავს მის მრავალფეროვან ეთნოკულტურას. მუზეუმის ტერიტორია მოიცავს 50 ჰექტარს და დაყოფილია 11 ზონად. ხალხური ხუროთმოძღვრებისა და ყოფისათვის დამახასიათებელი ობიექტები წარმოდგენილია ათ ისტორიულ-ეთნოგრაფიულ ზონაში, რომელთაგანაც ხუთი — აღმოსავლეთ და ხუთი — დასავლეთ საქართველოს წარმოაჩენს.

მუზეუმში ექსპონირებულია 70-მდე საცხოვრებელი სახლი და სამეურნეო ნაგებობა საქართველოს შემდეგი ისტორიულ-გეოგრაფიული რეგიონებიდან: სამცხე-ჯავახეთი, გურია, სამეგრელო, იმერეთი, რაჭა-ლეჩხუმი, აფხაზეთი, აჭარა, სვანეთი, ქართლი, კახეთი. ერთი ზონა ეთმობა ისტორიულ-არქეოლოგიურ ძეგლებს, რომელთა შორისაა V-VI სს. სიონის ბაზილიკა და აკლდამა, ძვ. წ. II ათასწ. დოლმენი აფხაზეთიდან და საფლავის ქვების მდიდარი კოლექცია.

მუზეუმში ფუნქციონირებს საგანმანათლებლო ცენტრი, სადაც ბავშვებს საშუალება აქვთ, პრაქტიკულად შეისწავლონ ტრადიციული სამჭედლო და სამეთუნეო ტექნოლოგიები.

http://commons.wikimedia.org/wiki/Category:Ethnographic_museum,_Tbilisi

თბილისის თავგადასავალი

თბილისის დაარსება
ჩვენი საყვარელი დედაქალაქი თბილისი მსოფლიო ქალაქთა შორის ერთ-ერთი უძველესთაგანია. იგი მდინარე მტკვრის ნაპირზეა გაშენებული და სამი მხრიდან მთებითაა შემოზღუდული. აღმოსავლეთით მახათას მთა, სამხრეთით სოლოლაკის მთა, დასავლეთით მთაწმინდა თბილისის ბუნებრივ თავდაცვით სიმაგრეს ქმნიდა. მხოლოდ ჩრდილოეთი მხარე იყო შედარებით გაშლილი. არქეოლოგიური მასალა მოწმობს, რომ აქ დასახლება ჯერ კიდევ ჩვენს წელთაღრიცხვამდე არსებობდა. ამ ადგილზე მიემართებოდა სავაჭრო-სანაოსნო და საქარავნო გზები.

თბილისის შესახებ ლეგენდა მოგვითხრობს:

ერთხელ ვახტანგ გორგასალი უამრავი თანმხლებით თბილისის მიდამოებში ნადირობდა, ეს სანახები მაშინ ტყით ყოფილა დაფარული. მონადირეთა მწევრებმა ხოხობი ააფრინეს, ხოხობს ვახტანგის მიმინო გამოედევნა. მალე ორივე ფრინველი თვალს მიეფარა. მონადირენი კვალდაკვალ მიჰყვნენ და ბოლოს მიადგნენ ადგილს, სადაც ცხელი წყარო მოჩუხჩუხებდა. იქ მათ უცნაური სანახაობა დახვდათ - ორივე ფრინველი ცხელ წყალში ჩავარდნილიყო და ჩაფუფქულიყვნენ. მეფეს მოახსენეს, ამ თბილ წყალს სამკურნალო თვისებები აქვსო. ჩანს, მეფემ ბევრი აღარ დააყოვნა, ეს ადგილი მოეწონა, ქალაქის აშენება იწყო და აქ არსებული თბილი წყლების გამო ახლადაშენებულ ქალაქს თბილისი უწოდა. ვახტანგ გორგასალს სურდა, საქართველოს დედაქალაქი მცხეთიდან თბილისში გადმოეტანა, მაგრამ თავად ამ მოვლენას ვერ მოესწრო, რადგან 502 წელს სპარსელებთან ბრძოლაში დაიღუპა. მამის დაწყებული საქმე მისმა შვილმა დაჩიმ დაამთავრა. ვახტანგის ისტორიკოსი ჯუანშერ ჯუანშერიანი მოგვითხრობს: „...ამან დაჩი მეფემან... შემდგომად სიკვდილისა ვახტანგისა... განასრულნა ზღუდენი ტფილისისანი და ვითა ებრძანა ვახტანგს, იგი შექმნა სახლად სამეფოდ“.

ამიერიდან თბილისი უფრო და უფრო წინაურდებოდა და უკან იტოვებდა სხვა ქალაქებს, მათ შორის, მცხეთასაც. მალე თბილისმა სახელი გაითქვა, როგორც ქართლის დედაქალაქმა. VI საუკუნეში მცხოვრები ბიზანტიელი ისტორიკოსი თეოფანე პირდაპირ მიუთითებს, „იბერთა დედაქალაქი თბილისი არისო“.

თავდაპირველად თბილისი ორი ძირითადი ნაწილისაგან შედგებოდა: კალა და თბილისი. შემდეგში მესამე უბანიც მიემატა - ისანი. ისანი ეწოდებოდა დღევანდელი მეტეხის ციხის უბანს, კალა - სიონისა და ნარიყალას მიდამოს, ხოლო თბილისი - აბანოების უბანს.

თბილისი მჭიდროდაა დაკავშირებული ქართველი ხალხის ისტორიასთან. აქ წყდებოდა ქართველის ბედი, აქ ყველაზე მძლავრად იგრძნობოდა ქართული სახელმწიფოებრიობა. ისევე, როგორც მთელ ქვეყანას, თბილისსაც მრავალი განსაცდელი დატყდომია თავს. არაერთგზის აოხრებულა, მიტაცებულა და დანგრეულა, მაგრამ კვლავ აღმდგარა და გაძლიერებულა.

სპარსელი დამპყრობლები
523 წელს სპარსელებმა აღმოსავლეთ საქართველოში მეფობა მოსპეს და სპარსული მმართველობა - მარზპანობა დააწესეს. მარზპანი თბილისში იჯდა და აქედან განაგებდა თავის საბრძანებელს. მაგრამ მალე ქართველმა დიდებულებმა შეავიწროვეს მისი ძალაუფლება და საკუთარი უმაღლესი მოხელე - ერისმთავარი დასვეს, რომელმაც თავისი, ქართულწარწერიანი მონეტა მოჭრა. ეს ქართველთა სერიოზული გამარჯვება იყო. მალე, VI-VII საუკუნეების მიჯნაზე თბილისში ქრისტიანული საკათედრო ტაძარი - სიონი აშენდა.

ბიზანტიელები და ხაზარები
VII საუკუნის 20-იან წლებში მდგომარეობა შეიცვალა. სპარსეთი და ბიზანტია ერთმანეთს აეშალნენ. საომარი მოქმედებები ამიერკავკასიაში გაიშალა. ბიზანტიის კეისარმა ჰერაკლემ ხაზარები მოიშველია და თბილისს შემოადგა. დაიწყო სამკვდრო-სასიცოცხლო ომი. ქალაქის დაცვას ქართლის ერისმთავარი სტეფანოზი მეთაურობდა, მაგრამ იგი ერთ-ერთ ბრძოლაში დაიღუპა. ამით ისარგებლეს ჰერაკლე კეისარმა და მისმა ხაზარმა მოკავშირემ ჯიბღუ ხაკანმა და ქალაქში შეიჭრნენ. ქართველები და მათი მოკავშირე სპარსელები ნარიყალას ციხეში გამაგრდნენ და მედგრად უტევდნენ მტერს. მიუხედავად დიდი საბრძოლო შესაძლებლობებისა, ბიზანტიელ-ხაზართა ჯარმა თბილისს ვერაფერი დააკლო და ალყის მოხსნა გადაწყვიტა. ეს რომ თბილისელებმა გაიგეს, გათამამდნენ, დიდ გოგრაზე ხაკანის სახე ამოჭრეს, კედელზე გადმოჰკიდეს და ისრების ცემა დაუწყეს, ისინი ჰერაკლე კეისარსაც დასცინოდნენ, თქვენი მეფე თხის წვერებააო, ეძახდნენ ბიზანტიელებს.

მტერი თბილისს გაეცალა, მაგრამ ჯიბღუ ხაკანმა მცირერიცხოვანი ჯარი მაინც დატოვა, რომელსაც დროდადრო თბილისზე თავდასხმები დაევალა. ერთი წლის მანძილზე გამუდმებულმა თავდასხმებმა და ბლოკადამ თბილისი გახეტა. 627 წელს ციხე დაეცა. მტერი ქალაქში შეიჭრა და სისხლის ნიაღვრები დააყენა. ქალაქი კი გადაწვა. მიუხედავად გამარჯვებისა, ჰერაკლე იძულებული გახდა თბილისი ისევ ქართველებისათვის გადაეცა და ქვეყნის შინაურ საქმეებში ჩარევაზე ხელი აეღო.

არაბი დამპყრობლები
დაიწყო თბილისის აღდგენა და მრავალი დიდებული შენობა აიგო. მაგრამ საქართველოს მალე ახალი დამპყრობელი მოევლინა. 654 წელს ქართლში არაბები შემოვიდნენ. VIII საუკუნის დამდეგიდან აქ არაბი ამირა დაჯდა. განაწყენებული ხაზარები კიდევ ერთხელ შეესიენ თბილისს, ქალაქი გაძარცვეს და დარიალის გზით სამშობლოში დაბრუნდნენ.

არაბი ამირა კი დროთა განმავლობაში მეტად გაძლიერდა. იგი უკვე აღარ უგზავნიდა აქ აკრეფილ ხარკს თავის ხელმწიფეს - არაბეთის ხალიფას. ურჩ ამირებს ხალიფები დროდადრო დამსჯელ არმიებს მიუსევდნენ ხოლმე. 853 წელს ერთ-ერთ ასეთ დამსჯელ ლაშქრობას მეთაურობდა სისასტიკით ცნობილი სარდალი ბუღა თურქი.

ბუღა თურქმა თბილისი სასტიკად ააოხრა. ქალაქი თითქმის მთლიანად გადაიწვა, ზოგი ცნობით, ამ შემოსევის დროს 50 000 ადამიანი დაიღუპა. ეს მოწმობს, რომ იმ ხანისათვის თბილისი საკმაოდ დიდი და განვითარებული ქალაქი ყოფილა.

ბრძოლა თბილისის შემოერთებისათვის
VIII საუკუნის დამლევს საქართველოს ტერიტორიაზე სხვადასხვა პოლიტიკურ-ტერიტორიული ერთეულები - სამთავროები - ჩამოყალიბდა. ერთ-ერთი იყო თბილისის საამირო. ამ სამთავროებმა დაიწყეს ბრძოლა საქართველოს გაერთიანებისათვის, რომელსაც სათავეში უდგნენ ტაო-კლარჯელი ბაგრატიონები.

1037 წელს ბაგრატ IV ჯარი შეკრიბა და თბილისს მოადგა. მაშინ თბილისში ამირა ჯაფარი იჯდა. ქართველებმა ქალაქი ალყაში მოაქციეს. ალყა დიდხანს გაგრძელდა, მაგრამ შინაშუღლის გამო, თბილისის აღება ვერ მოხერხდა. თუმცა მოგვიანებით ბაგრატიონებმა შესძლეს, რომ თბილისის ამირა თავის მოხარკედ გაეხადათ.

არაბი დამპყრობლებისაგან თბილისი საბოლოოდ გათავისუფლდა დავით აღმაშენებლის დროს. 1122 წელს დავითმა ქალაქი იერიშით აიღო. ამით დასრულდა თბილისის 400 წლიანი ტყვეობა და საქართველოს გაერთიანება. დავით აღმაშენებელმა სამეფო რეზიდენცია ქუთაისიდან თბილისში გადმოიტანა და თბილისი კვლავ საქართველოს დედაქალაქი გახდა.

თბილისი - კულტურის კერა
ამის შემდეგ თბილისი აღმავლობას განიცდის. როგორც ქართველი მემატიანეები, ისე უცხოელი მოგზაურები მოგვითხრობენ, რომ საქართველოს დედაქალაქი მსოფლიო ქალაქთა შორის ულამაზესი ქალაქი იყო კეთილმოწყობილი ქუჩებით, მიუვალი და უზარმაზარი ციხე-კოშკებით, მეფეთა, დედოფალთა და დიდ-ვაჭართა ულამაზესი სრა-სასახლეებით.

თბილისი უდიდესი კულტურული და სავაჭრო-ხელოსნური ცენტრი იყო, სადაც წყდებოდა სხვადასხვა საზოგადოებრივი თუ სახელმწიფოებრივი, კულტურული თუ მეცნიერული პრობლემები. აქ იმართებოდა სამხედრო აღლუმები, სამეცნიერო მსჯელობები, ლიტერატურული საღამოები, დიპლომატიური თათბირები...

ხვარაზმელების შემოსევა
1226 წელს თბილისს ახალი განსაცდელი დაატყდა თავს. შუა აზიიდან საქართველოში ხვარაზმელთა ურდოები შემოიჭრა, რომელთაც სათავეში ჯალალედინი ედგა. მან კარგად იცოდა, რომ თბილისი საქართველოს სახელმწიფოს პოლიტიკურ ცენტრს წარმოადგენდა და მისი ხელში ჩაგდებით ქვეყანას დაასუსტებდა. ამავე დროს, სმენოდა, რომ თბილისი უმდიდრესი ქალაქი იყო და ესეც იზიდავდა. ჯალალედინი მთელი ჯარით დაიძრა თბილისისაკენ და სოღანლუღს დაბანაკდა.

მეფე რუსუდანი ქუთაისში გაიხიზნა. თბილისის დაცვა ძმებს - მემნა და ბოცო ჯაყელებს დაევალათ.

მთავრობის გახიზვნამ ქალაქის მოსახლეობა შეაშფოთა, თავდაცვისუნარიანობა დაეცა. ამას ისიც დაერთო, რომ თბილისის მოსახლეობა მაშინაც ჭრელი იყო. აქ მრავალი ერისა და სარწმუნოების წარმომადგენელი ცხოვრობდა. თბილისელი მაჰმადიანები ხვარაზმელთა მხარეს გადავიდნენ. მათ მემნა ჯაყელს თავი სასიკვდილოდ გაუჩეხეს. მტრის ბანაკში გადავიდა რუსუდან მეფის მეუღლეც. მიუხედავად ამისა, ქალაქის მცხოვრებთა დიდი ნაწილი, რომელთა უმეტესობასაც ხელოსნები შეადგენდნენ, მედგრად იცავდა საყვარელ ქალაქს.

პირველი შემოტევები ქართველებმა მოიგერიეს, მაგრამ თბილისელმა მაჰმადიანებმა ხვარაზმელებს ქალაქის კარი გაუღეს და ბრძოლის ბედიც მომხდურთა სასარგებლოდ გადაწყდა.

ჯალალედინის ჯარები ქალაქში შეიჭრნენ და არნახული სისასტიკით იწყეს მოსახლეობის ჭლეტა. მემატიანე მოგვითხრობს, რომ ისინი არ ინდობდნენ თვით ჩვილ ბავშვებსაც კი, დედებს ხელებიდან სტაცებდნენ და ფილაქანზე ანარცხებდნენ. ქუჩები გვამებით გაივსო, სისხლის მდინარეები დიოდა.

ჯალალედინმა სიონს გუმბათი მოანგრია, ზედ თავისი ბინძური დასაჯდომელი დაადგმევინა, ქალაქის მოსახლეობა ორად გაჰყო - ქრისტიანებად და მაჰმადიანებად. ქრისტიანი მოსახლეობა მეტეხის ხიდთან მირეკა, ხიდზე ღვთისმშობლისა და მაცხოვრის ხატები გულაღმა დააწყო და ქრისტიანებს უბრძანა ფეხით შემდგარიყვნენ ხატებზე. უარის შემთხვევაში თავებს ჭრიდნენ და წყალში ყრიდნენ. საგულისხმოა, რომ 100 000-ზე მეტი ადამიანი მოწყდა ურჯულოთაგან იმ დღეს და არ აღმოჩენილა ქრისტიანთა შორის ისეთი, ვინც გაკადნიერდებოდა და სიწმინდეებს შეურაცხყოფდა.

მოსახლეობას რომ გაუსწორდა, ჯალალედინმა ქალაქის სიმდიდრის ძარცვას მიჰყო ხელი. ნაძარცვის აღმნუსხველები დილიდან დაღამებამდე მუშაობდნენ და საქმეს მაინც ვერ აუდიოდნენ. ჯალალედინის ისტორიკოსის ნესავის თქმით, მიტაცებული ქონების აღმრიცხველი გრაგნილებისაგან მთები დაიდგა. ჯალალედინმა არც მაჰმადიანი მოსახლეობა დაინდო და მათი ქონებაც იავარჰყო. ახლა კი მიხვდნენ მაჰმადიანი თბილისელები, რომ მწარედ შეცდნენ, მაგრამ გვიანი იყო.

1226 წლის დამლევს ქართველებმა ისარგებლეს ჯალალედინის წინაშე წამოჭრილი გართულებებით, თბილისში მყოფ მის ჯარს მოულოდნელად დაეცნენ თავს და მწარე დამარცხება აგემეს. ეს რომ ჯალალედინმა შეიტყო, დაუყონებლივ მობრუნდა უკან, მაგრამ ქართველებმა ბრძოლა მიზანშეწონილად არ მიიჩნიეს და ქალაქი გადაწვეს.

ჯალალედინის სისხლიანი ბატონობა 1231 წლამდე გაგრძელდა, იმ წელს ეს სასტიკი მტარვალი ბასიანის ბრძოლაში მოკლეს. სამეფო ხელისუფლება ქუთაისიდან კვლავ თბილისს დაბრუნდა. დაბრუნდა მთებში გახიზნული მოსახლეობაც. ქალაქმა თანდათან იწყო აღდგენა.

მონღოლები
თბილისს ჯალალედინისაგან მიყენებული ჭრილობები ჯერ არ მოეშუშებინა, რომ ახალი დამპყრობელი მოევლინა. ესენი იყვნენ მონღოლები, რომლებიც საქართველოში XIII საუკუნის შუახანებში გამოჩდნენ. ისინი ცეცხლითა და მახვილით მოიწევდნენ საქართველოს დედაქალაქისაკენ. რუსუდან მეფე ისევ ქუთაისში გადაიხვეწა, ქალაქის დაცვა კი მუხასძეს დაავალა. როცა მტერი ქალაქს მოუახლოვდა, მუხასძემ თბილისი გადაწვა, რომ დამპყრობლებს არ ჩავარდნოდა ხელთ. ცეცხლს მხოლოდ ისნის ციხე გადაურჩა. მონღოლებმა ადვილად აიღეს ციხე და რადგან ქალაქი გადამწვარი დახვდათ, ქართლის სოფლებს შეესივნენ.

მეფე იძულებული გახდა მონღოლთა უზენაესობა ეცნო და ხარკი ეძლია. საგანგებო შეთანხმებით, სამეფო კარი კვლავ თბილისში გადმოვიდა. ქალაქმა გამოცოცხლება იწყო, მაგრამ ღორმუცელა მონღოლების გასტუმრება ძალზე ძვირი უჯდებოდა, ამიტომ ძველი დიდება ვეღარ აღიდგინა.

როცა მონღოლთა ბატონობა აუტანელი გახდა, ქვეყნის თავკაცები თბილისში შეიკრიბნენ, გამართეს საიდუმლო ბჭობა და მონღოლთა განდევნის გეგმა დასახეს. მაგრამ, სავაგლახოდ, შეკრებილთა შორის მოღალატეები გამოჩდნენ, რომელთაც ქართველთა განზრახვა მონღოლებს აუწყეს. მონღოლებმა მოთათბირეთ ალყა შემოარტყეს და ყველა დააპატიმრეს. მართალია, ამ აჯანყებას შედეგი არ მოჰყოლია, მაგრამ ქართველებმა ბრძოლის სხვა ხერხებს მიმართეს. ზოგჯერ საყოველთაო აჯანყება იფეთქებდა, ზოგჯერ კი პატარ-პატარა რაზმებად ესხმოდნენ თავს მტერს. მონღოლები ამან ძალიან დაასუსტა, საბოლოოდ კი მათი უღელი ქართველმა ხალხმა XIV საუკუნეში, გიორგი ბრწყინვალის დროს გადაიგდო.

თემურ-ლენგი
ამის შემდეგ თბილისმა განვითარება იწყო. მან კვლავ დაიბრუნა ძველი დიდება და საერთაშორისო ავტორიტეტი. იმდროინდელი რომის პაპის ერთ-ერთ წერილში თბილისი დახასიათებულია, როგორც „საუკეთესო, მეტად შესანიშნავი და სიმდიდრით უხვი ქალაქი“.

მაგრამ თბილისის მშვიდობიანობის ხანა ხანმოკლე აღმოჩნდა. 1386 წელს ჩვენს ქვეყანას მოადგა აზიელი ტირანი - თემურ-ლენგი, რომელმაც სისასტიკითა და კაცთმოძულეობით ყველა ადრინდელ დამპყრობელს გადააჭარბა.

თემურ-ლენგი სამარყანდიდან იყო. ჯერ კიდევ ჭაბუკობაში მიჰყო ხელი ქურდობასა და ყაჩაღობას, ერთ-ერთი დაყაჩაღების დროს დაიჭრა, რის შედეგადაც დაკოჭლდა. სწორედ ამიტომ უწოდებენ „ლენგს“, ანუ კოჭლს. იგი უსასტიკესი ადამიანი იყო, სიამოვნებას ადამიანთა ხოცვა-ჟლეტა გვრიდა, დახოცილთა მოკვეთილი თავებით მინარეთებს აგებდა. ერთხელ ერთ კოშკში 2000 ადამიანი ცოცხლად ჩაამარხინა. აი, ასეთი კაცთმოძულე მტარვალი რვაჯერ შემოესია საქართველოს.

თემურ-ლენგს საქართველოს დედაქალაქის დაპყრობა ორი მიზეზის გამო სურდა: თბილისისა და საქართველოს დაკავებით, იგი ჩამოიშორებდა ოქროს უდროს მბრძანებელს - თოხთამიშხანს, რომლის ჯარში ქართველებიც იყვნენ, ამასთან, ჩაკეტავდა დარიალისა და დარუბანდის გადმოსასვლელებს, რასაც დიდი მნიშვნელობა ჰქონდა.

საქართველოს მეფე - ბაგრატ V - კარგად ხვდებოდა თემურ-ლენგის განზრახვას. ამიტომ თბილისის ციხე-სიმაგრენი საგანგებოდ შეაკეთა, ქალაქში საომარი მასალა შეიტანა, ჯარი შეყარა და საომრად მოემზადა.

გაიმართა სამკვდრო-სასიცოცხლო ომი. ქართველები მედგრად იცავდნენ თავიანთ საყვარელ ქალაქს. ომმა ექვს თვეს გასტანა. თემურ-ლენგს ციხე-სიმაგრეთა ნგრევის დიდი გამოცდილება ჰქონდა, თანაც უახლესი სამხედრო ტექნიკით იყო აღჭურვილი და ჯარიც ქართველებისაზე მნიშვნელოვნად დიდი ჰყავდა. ამასთან, თბილისი მოწყდა რაიონებს, მაშველ ჯარსა და სურსათ-სანოვაგეს ვეღარ იღებდა. ამიტომ ექვსი თვის შემდეგ ქალაქის წინააღმდეგობა შეწყდა. 1386 წლის 21 ნოემბერს ხეიბარი ქალაქში შეიჭრა. მტერმა ქალაქი მოსრა, დაანგრია ციხეები, მოსახლეობის ნაწილი მოწყვიტა, ნაწილი კი ტყვედ წაასხა, მათ შორის, თვით მეფე ბაგრატი და დედოფალი ანა. სასტიკმა მტარვალმა ციხე დაიპყრო და შიგ თავისი მხედრები დააყენა.

თემურ-ლენგის ბატონობა ჩვენს ქვეყანაში 1403 წლამდე გაგრძელდა. ამ ხნის განმავლობაში იგი რვაჯერ შემოესია საქართველოს და ყველაფერი გააჩანაგა. მიუხედავად ქვეყნის უკიდურესი გაპარტახებისა, დამპყრობელმა ქართველთა წინააღმდეგობა ვერ გატეხა. ქართველი ხალხის თავგანწირულმა ბრძოლამ არაერთხელ აგემა ხეიბარს სასტიკი დამარცხება და საბოლოოდ სრულიად ამოუკვეთა ფეხი საქართველოდან.

თემურ-ლენგის გადაშენების შემდეგ მთებში გახიზნული მოსახლეობა კვლავ დაბრუნდა და დანგრეული დედაქალაქის აღდგენა იწყო. თბილისის აღდგენა-გაძლიერების საქმეში დიდი წვლილი შეიტანა საქართველოს მეფემ ალექსანდრე პირველმაც. მაგრამ ქვეყანა ძლიერ იყო დასუსტებული და სათანადო სახსრები არ მოეპოვებოდა, ამიტომ დაწესდა ახალი გადასახადი, რომელიც ციხე-სიმაგრეებისა და ეკლესია-მონასტრების აღდგენას ხმარდებოდა. განსაკუთრებით, ნარიყალას, სიონისა და ისნის შეკეთებას მოხმარდა. მაგრამ ალექსანდრეს წამოწყება ახალმა შემოსევებმა ჩაშალა.

1440 წელს, აღდგომა დღეს, როცა მთელი საქართველო საზეიმოდ მორთულიყო და დღესასწაულობდა, ქვეყნის საზღვრები გადმოლახა და მოულოდნელად დაატყდა თავს ქართველებს თავრიზის მფლობელი ჯეჰან-შაჰი. თბილისისაკენ მომავალმა მტერმა გზად ქალაქი სამშვილდე და ქართლის სოფლები მოარბია. ეს შემოსევა იმდენად მოულოდნელი იყო, რომ ქართველებმა ჯარის შეყრა ვერ მოასწრეს. მიუხედავად ამისა, თბილისელები მედგრად დაუხვდნენ მტერს, მაგრამ მომხდურნი ქალაქში მაინც შემოიჭრნენ, ეკლესია-საყდრები მიანგრ-მოანგრიეს, ციხე-სიმაგრენი მიწასთან გაასწორეს, მოსახლეობა დაატყვევეს, რასაც მოერიენ, წაიღეს და ქალაქი გადაწვეს.

XV საუკუნის მეორე ნახევარში მეტად გართულდა მდგომარეობა საქართველოს საზღვრებს გარეთ. 1453 წელს დაეცა ბიზანტიის იმპერია და იქ თურქები გაბატონდნენ. ამით საქართველო მოსწყდა აღმავლობის გზაზე მდგარ ევროპას და მთლიანად მაჰმადიანურ გარემოცვაში მოექცა.

ჯეჰან-შაჰის შემოსევის შემდეგ თბილისი დაკნინდა. მტრისგან მიყენებულ ზარალს ისიც დაემატა, რომ 1475 წლის სექტემბერ-ოქტომბერში ქალაქს თავს შავი ჭირის ეპიდემია დაატყდა. ამ სენმა უამრავი ადამიანის სიცოცხლე შეიწირა.

უზუნ-ჰასანის შემოსევები
1477 წელს ირანის მბრძანებელი უზუნ-ჰასანი 40 000 კაცით საქართველოს შემოესია და თბილისიც აიღო, აქ თავისი გარნიზონები ჩააყენა და ქალაქის გაძარცვის შემდეგ უკან გაბრუნდა. 1478 წელს ქართველები აჯანყდნენ, თბილისს მყოფი მტრის ჯარები ამოწყვიტეს და ქალაქი გაათავისუფლეს.

1488 წელს იაყუბ-ყაენმა საქართველოს წინააღმდეგ დიდი ჯარი გამოგზავნა ხალილ-ბეგის მეთაურობით. მტერი თბილისს მოადგა. ქართველებმა ქალაქის მისადგომები საგანგებოდ გაამაგრეს და მომხდურს მედგრად ეკვეთნენ. მტერმა ციხე ვერ გატეხა.

მტრის ზურგი რომ მოეშალათ, ქართველებმა ჭანდარს მდგომ სპარსელებს შეუტიეს და სასტიკად დაამარცხეს. როცა ეს თბილისის ციხეზე მოიერიშე სპარსელებმა გაიგეს, ბრძოლა შეწყვიტეს და უკან წავიდნენ. კუმისის ბოლოს ქართველებმა მათ გზა გადაუჭრეს და სასტიკად დაამარცხეს.

თბილისის დაკნინება
მას შემდეგ, რაც საქართველო ცალკეულ სამეფო-სამთავროებად დაიშალა და თბილისი ქართლის სამეფოს რეზიდენციად იქცა, ქალაქის გავლენის სფერო მნიშვნელოვნად შემცირდა. თბილისური საქონელი არა მარტო შორეულ ქვეყნებში აღარ გადიოდა, არამედ საქართველოს რაიონებსაც აღარ სწვდებოდა. შინაური შუღლი და ქიშპობა აძაბუნებდა მტრისაგან ისედაც გავერანებულ ქვეყანას. ასეთ პირობებში, ბუნებრივია, საქალაქო ცხოვრება აღმავლობას ვერ განიცდიდა და კნინდებოდა.

ოსმალები და სპარსელები
XVI საუკუნის დამდეგს შაჰის ირანი და ხონთქარის თურქეთი ერთმანეთს სამკვდრო-სასიცოცხლოდ შეეჯახნენ. ისინი პირველობისათვის იბრძოდნენ, რაც იმას დარჩებოდა, ვის ხელშიც საქართველო, სომხეთი და აზერბაიჯანი აღმოჩნდებოდა.

XVI საუკუნის 20-იან წლებში მოულოდნელად ქართლში ოსმალები შეიჭრნენ და თბილისის დაკავებას შეეცადნენ. ქართლში სასწრაფოდ ჯარი შეყარეს, მტერს ეკვეთნენ და უკუაგდეს, მაგრამ ჯერ არც კი ამოესუნთქათ, რომ ახლა სპარსელები შემოიჭრნენ. ქართველებმა მესხები მოიშველიეს, ლეკ-ოს-მთიულნი დაიქირავეს, თბილისი საგანგებოდ გაამაგრეს და ბრძოლისათვის განემზადნენ. თელეთთან ქართველთა ჯარმა სპარსელებს დიდი დამარცხება აგემა, მაგრამ ვერაგმა შაჰ-ისმაილმა ქართველებს ზურგიდან მოუარა და ბრძოლა გაუმართა, ქართველები დამარცხდნენ. მტერი თბილისისაკენ დაიძრა. თბილისის ციხისთავი მოღალატე გამოდგა, მომხდურისაგან დიდი ქრთამი აიღო, ციხე-სიმაგრეთა გასაღებები მტერს გადასცა და ქალაქში შემოუშვა. მტერმა ქალაქის აოხრება იწყო, სიონის ეკლესია შებილწა, ციხე-სიმაგრეებში თავისი ჯარი ჩააყენა, მოსახლეობა გაძარცვა და დაატყვევა. ესეც არ იკმარა და მეტეხის ხიდის ყურზე მაჰმადიანური სამლოცველო - მეჩეთი ააშენა. ჩანდა, მტერი დიდხანს აპირებდა აქ დარჩენას.

ეს ამბავი 1522 წელს მოხდა. ქართველებს ფარ-ხმალი არ დაუყრიათ, თბილისის გასათავისუფლებლად ხმალს ლესავდნენ, ძალას იკრებდნენ და ბრძოლისათვის ემზადებოდნენ. 1524 წელს შაჰ-ისმაილი გარდაიცვალა. ქართველებმა ამით ისარგებლეს და თბილისის გასათავისუფლებლად შეტევაზე გადავიდნენ. დავით მეფემ ქალაქი აიღო, მოსრა სპარსელები და ციხე-სიმაგრეები დაიბრუნა. ქართველებმა საძირკვლითურთ მოთხარეს მტრის მიერ აგებული მეჩეთი და ის ადგილი ნაკურთხი წყლით გაბანეს. ამრიგად, მტრის ეს ცდაც, თბილისი თავის საყრდენად ექცია, მარცხით დამთავრდა.

ჩვიდმეტი წელიწადი თბილისში მშვიდობა სუფევდა. ეს დაეტყო ქალაქს: შეკეთდა და აიგო არაერთი შენობა, იმატა მოსახლეობის რიცხვმაც, გამოცოცხლდა ვაჭრობა-ხელოსნობა. მაგრამ შაჰ-ისმაილის მემკვიდრე, შაჰ-თამაზი თბილისის დაკარგვას ვერ ინელებდა. 1541 წელს სპარსელთა ურდოები კვლავ შემოიჭრნენ ქართლში. მტერი თბილისისაკენ მოიწევდა. როგორც წესი, თბილისის დაცვის ორგანიზება ქალაქის ციხისთავს ევალებოდა. მაშინ ეს თანამდებობა ეკავა ვინმე გულბაათს, რომელიც მოღალატე გამოდგა. როდესაც მტერი თბილისს მოუახლოვდა, გულბაათი სპარსელთა მხარეს გადავიდა, მაჰმადიანობა მიიღო და მომხდურებს ქალაქში შემოუძღვა.

სპარსელთა მძვინვარებას საზღვარი არ ჰქონდა, მათ ქალაქს ცეცხლი წაუკიდეს და უამრავი ადამიანი ამოხოცეს. თავგანწირული მოქალაქეები პატარ-პატარა ჯგუფებს ქმნიდნენ და მტერს ძვირად უსვამდნენ თითოეული ქუჩისა და სახლის აღებას. მართალია, თბილისელი ბევრი დაიხოცა, მაგრამ მტერმაც საკმაო ზარალი ნახა. ბოლოს სპარსელთა სიმრავლემ თავისი გაიტანა, თბილისელები დამარცხდნენ.

მომხდურებმა ბირთვისის ციხეს ალყა შემოარტყეს. ეს ციხე ცნობილი იყო თავისი შეუპოვრობით. მემატიანის თქმით, ომითა და ძალით იგი არ აიღებოდა. მაგრამ ეს ციხეც შიგნიდან გატყდა. წყალობის მომლოდინე მოღალატეებს იმედი გაუცრუვდათ, სპარსელებმა ნაწილი გაათათრეს, ვინც ქრისტეს რჯულის უარყოფაზე უარი თქვა, თავები დააყრევინეს და ცოლ-შვილი დაუტყვევეს.

ქართველები თბილისის დაკარგვას არც ამჯერად შეურიგდნენ, მათ ცენტრი გორში გადაიტანეს, ქუდზე კაცი შეჰყარეს და პარტიზანული ბრძოლა გააჩაღეს. ამ საყოველთაო ბრძოლას სათავეში ჩაუდგა ნიჭიერი მხედართმთავარი, დიდი პატრიოტი ქართლის მეფე ლუარსაბ პირველი. XVI საუკუნის შავბნელ ხანაში ლუარსაბის ხელმძღვანელობით წარმოებულმა ბრძოლამ ჩაშალა მტრის მზაკვრული გეგმები და ჩვენი ქვეყანა ფიზიკური განადგურებისაგან იხსნა. შაჰ-თამაზმა ჩვიდმეტი წლის მანძილზე ვერ მოიხელთა ლუარსაბ მეფე. ლურსაბი არაერთხელ დაესხა თავს თბილისში მყოფ სპარსელებს და ერთხელ კიდეც აიღო თბილისი, მაგრამ მტერი კვლავ შეიჭრა ქალაქში და ისევ თავისი მეციხოვნეები ჩააყენა.

1556 წელს გარისის ველზე თბილისისათვის წარმოებული ბრძოლის დროს ლუარსაბ პირველი დაიღუპა.

ლუარსაბის სიკვდილის შემდეგ თბილისის გათავისუფლების საქმეს სათავეში ჩაუდგა სიმონ პირველი. თბილისის ციხეები საგანგებოდ იყო გამაგრებული. სპარსელებმა იცოდნენ, რომ თბილისის დაკარგვით მთელ ქართლს დაკარგავდნენ, ამიტომ მის შესანარჩუნებლად არაფერს იშურებდნენ.

სიმონი იერიშისათვის ემზადებოდა, მაგრამ ჯერ მცირე-მცირე რაზმებით ესხმოდა თავს თბილისის გარეუბნებს და სპარსელებს ჟლეტდა. სიმონმა დახმარებისათვის ლევან კახთა მეფესაც მიმართა, რომელმაც დიდი რაზმი გამოუგზავნა თავისი ძის - გიორგის მეთაურობით. ქართლ-კახელთა შეერთებული ლაშქარი ციხედიდს დადგა და თბილისზე წამოსასვლელად ემზადებოდა. მაგრამ მტერმა შეიტყო ეს და განთიადისას მოულოდნელად დაეცა თავზე ქართველებს. ბრძოლა დიდხანს გაგრძელდა. ქართველებმა რამოდენიმეჯერ აბრუნებინეს პირი სპარსელებს, მაგრამ ბრძოლაში დაუღუპა გიორგი უფლისწული, რამაც ქართველებში არეულობა გამოიწვია და გამარჯვება სპარსელებს დარჩათ. სიმონ მეფემ ხმლით გაიკაფა გზას და გორში ავიდა. თბილისის გათავისუფლებისათვის ბრძოლის შეწყვეტას მეფე არ აპირებდა და გაათავისუფლებდა კიდეც, რომ არა მისი მოღალატე ძმა - დავითი, რომელიც მეფობაზე ოცნებობდა. იგი შაჰ-თამაზს ეახლა, მაჰადიანობა მიიღო და თავისი ძმის წინააღმდეგ ომიც იკისრა. დავითს დაუთხანი უწოდეს და ქართლისაკენ გამოისტუმრეს. მაგრამ ქართლის დიდი ნაწილი სიმონს ემორჩილებოდა, ამიტომ დაუთხანის მფლობელობაში მხოლოდ თბილისი და საბარათიანო აღმოჩნდა.

1567 წელს, დიღმის ველზე სიმონმა დაუთხანსა და მის მოკავშირე სპარსელებს სძლია და თვით თბილისამდე სდია. ერთი წლის შემდეგ სიმონმა კვლავ მიიტანა იერიში თბილისზე. ქალაქს უსათუოდ გაათავისუფლებდა, ვაჭრებს რომ მისთვის მხარი დაეჭირათ. თბილისის გათავისუფლება ვერც ამჯერად მოხერხდა.

1569 წელს მოხდა კიდევ ერთი ბძოლა სიმონსა და დაუთხანს შორის ფარცხისის ველზე. ბრძოლის დროს სიმონი ტყვედ ჩავარდა. იგი სპარსეთში წაიყვანეს და ალამუტის ციხეში გამოკეტეს. ამასობაში ოსმალებმა სპარსეთთან დადებული ზავი დაარღვიეს და ირანის წინააღმდეგ გაილაშქრეს. მოღალატეობას ჩვეული დაუთხანი ახლა ოსმალთა მხარეს გადავიდა და ციხეები ჩააბარა. სპარსელები მიხვდნენ, რომ სიმონის მეტი ქართველებს ოსმალთა წინააღმდეგ ვერავინ დალაშქრავდა. ქართლის მეფე გაათავისუფლეს და საქართველოში გამოუშვეს.

1579 წელს სიმონი ქართლში დაბრუნდა, შემოიკრიბა ქართველი პატრიოტები და განმათავისუფლებელ ბრძოლას შეუდგა. მან ოსმალებს ბევრი ციხე წაართვა და თბილისსაც მოადგა. 1581 წელს სიმონმა მუხრანთან სასტიკად დაამარცხა სინან ფაშა. შეშფოთებული ოსმალები თბილისში ჩაიკეტნენ. სიმონმა ასეთ ხერხს მიმართა: ლილოსთან დაბანაკდა და მებრძოლებს ოსმალთა ნახირის მოტაცება დაავალა. სინან ფაშა მოტყუვდა, მოტაცებულ ნახირს დაედევნა. სიმონმა ისარგებლა, მოხერხებულ ადგილას დაეცა ოსმალებს და დიდი ნაწილი გაჟლიტა.

სიმონი ცდილობდა თბილისის ციხეში მყოფი ოსმალები დანარჩენ ციხე-სიმაგრეებში გამაგრებული ოსმალებისაგან მოეწყვიტა, ამიტომ ლორეს ციხე აიღო და შემდეგ თბილისისაკენ წამოვიდა. 1583 წელს, თბილისის მისადგომებთან, ტაბახმელაში სიმონმა სასტიკად დაამარცხა თბილისის ფაშა და ქალაქი გაათავისუფლა. მაგრამ ოსმალები ასე ადვილად არ შეურიგდებოდნენ თბილისის დაკარგვას, მათ ყველაფერი იღონეს და ქალაქი კვლავ დაიკავეს. სიმონი ბრძოლას განაგრძობდა, მაგრამ 1600 წელს ფარცხისის ველზე უთანასწორო ბრძოლაში იგი ტყვედ ჩავარდა, ოსმალებმა კონსტანტინეპოლის ციხეში გამოკეტეს, სადაც გარდაიცვალა კიდეც.

ოსმალთაგან თბილისი 1606 წელს გათავისუფლდა, მაგრამ ოსმალ-ყიზილბაშთა ომები კვლავ გრძელდებოდა.

მშვიდობიანი ხანა
შედარებით მშვიდობიანი დრო დადგა როსტომის მეფობის პერიოდში (1632-1658). მოსახლეობას მშვიდობიანი შრომის საშუალება მიეცა, ჩამკვდარი ვაჭრობა გამოცოცხლდა, განაგდურებული ხელოსნობა კვლავ აღორძინდა. თბილისის ავტორიტეტი ისევ ამაღლდა. აქ არა მარტო საქართველოს სხვადასხვა კუთხიდან შემოტანილი, უცხოური საქონელიც უხვად იყო. ვაჭრობა-ხელოსნობის ზრდას თბილისის მოსახლეობის მატებაც მოჰყვა. მე-17 საუკუნის დამლევისათვის თბილისში უკვე 20 000-მდე მცხოვრები იყო. ძლიერ შეიცვალა ქალაქის გარეგნული სახეც. აქ როსტომმა მშვენიერი სასახლე ააშენა, რომელიც მნახველზე წარუშლელ შთაბეჭდილებას ახდენდა. აშენდა ქარვასლები, სასტუმროები, ხიდები, მოედნები, წყალსადენები, პარკები. ქალაქის ზრდა-გაშენება გეგმის მიხედვით წარმოებდა, რომელსაც „ქალაქური წესი“ ეწოდებოდა.

დიდი შემოქმედებითი მუშაობა გაიშალა კულტურის სფეროშიც. გაიხსნა სკოლები, 1708 წელს დაარსდა სტამბა, დაიწერა სამართლის წიგნი, საქართველოს ისტორია. შეიქმნა მრავალი სახელმძღვანელო. მაგრამ მშვიდობა ამჯერადაც არ გაგრძელებულა დიდხანს.

კონსტანტინე კახთბატონი
კონსტანტინე კახთბატონმა ლეკი აბრაგები დაიქირავა და თბილისისაკენ დაიძრა, აქაურ სპარსელებს კი შემოუთვალა, როცა ბრძოლას დავიწყებ, შიგნიდან იმოქმედეთო. მათ ეს შემონათვალი აასრულეს.

ვახტანგ მეექვსე თბილისის დასაცავად მოემზადა. კონსტანტინეს ერთი რაზმი ქალაქში შემოიჭრა და კლდის უბანი დაიჭირა, მაგრამ კახთბატონს მოულოდნელად ბაქარ ვახტანგის ძე დაატყდა თავს, კლდის უბანი წაართვა და აქ თავისი მცველები ჩააყენა. თბილისი სამი თვის განმავლობაში შეუპოვრად იცავდა თავს.

ბოლოს, ქალაქი მაინც დაეცა. მტერი თბილისში შემოიჭრა. ველური ურდოები მოედვნენ სახლებს, სასახლეებს, სარდაფებს, ეკლესიებს, მარნებს, რისი წაღებაც შეიძლებოდა, წაიღეს, სიონი გაძარცვეს და ცეცხლს მისცეს, მოქალაქენი, ვინც გახიზვნა ვერ მოასწრო, დაატყვევეს, სტამბა მოშალეს, ბიბლიოთეკები, წიგნთსაცავები დაწვეს.

ამ ლაშქრობამ ქალაქს ისეთი ჭრილობა მიაყენა, რომ მთელი საუკუნის მანძილზე ვეღარ მოიშუშა იგი.

კონსტანტინე აოხრებულ და გაძარცვულ ქალაქში დასახლდა და ფეხს არ იცვლიდა. მას ქართველი პატრიოტები ზიზღით უყურებდნენ და ახლოს არ ეკარებოდნენ. კონსტანტინე თბილისში საბოლოოდ ვერ დამკვიდრდა, რადგან ამ პერიოდში ოსმალეთმა ისარგებლა ირანის შესუსტებით და თბილისი აიღო.

ოსმალებმა თბილისის სიონის მეჩეთად გადაკეთება მოიწადიეს და ეს საქმე ისაყ ფაშას დაავალეს. ქართველები გათათრებას გივი ამილახვარმა გადაარჩინა, რომელმაც ანგარებიანი ფაშა მოისყიდა და განზრახვაზე ხელი ააღებინა. ოსმალთა ბატონობის ხანაში თბილისში არათუ ახალი არაფერი შექმნილა, ძველიც ინგრეოდა და ნადგურდებოდა.

1734 წელს ნადირ შაჰმა ქართველებს ჯარი გამოატანა თბილისის ასაღებად. ოსმალები შეშინდნენ და ქალაქი უბრძოლველად დატოვეს. თბილისში ჩამოსული ნადირ-შაჰი ქართველთა ერთგულებაში დაეჭვდა და ქართველთა თავკაცები დაატყვევა, მათ შორის თეიმურაზ კახთა მეფე და გივი ამილახვარიც იყვნენ. მაგრამ ქართველები შაჰს გამოეპარნენ და საქართველოს სხვადასხვა კუთხეს შეაფარეს თავი.

1742 წელს ქართლში აჯანყებამ იფეთქა სპარსელთა წინააღმდეგ. ნადირ-შაჰი გონს მოეგო, მიხვდა, რომ სასტიკი პოლიტიკით ქართლს ვერ დაიმორჩილებდა, ამიტომ უკან დაიხია, დატყვევებული ქართველები გაათავისუფლა და ქართლისა და კახეთის ტახტზე ქრისტიანი მეფეები - თეიმურაზი და ერეკლე - დაამტკიცა.

ერთხელ თეიმურაზი სპარსეთში წავიდა საქვეყნო საქმეების მოსაგვარებლად, აქ ერეკლე დატოვა და აბდულა-ბეგს თხოვა, ერეკლე ქართლისათვის ყოველთვის ვერ მოიცლის და შენ მიეხმარეო. მაგრამ აბდულა-ბეგმა გაიგულა თუ არა თეიმურაზი, ერეკლეს შეუთვალა, ქართლი ჩემია, შენ კახეთიც იკმარეო.

ერეკლემ სასწრაფო ზომები მიიღო, თბილისში დაბანაკდა და ლაშქარს მოუწოდა. მის დაძახილზე უამრავი მებრძოლი შეიკრიბა. ბრძოლა ერეკლესა და აბდულა-ბეგს შორის კოდასთან მოხდა და ერეკლეს ბრწყინვალე გამარჯვებით დამთავრდა. ერეკლე თბილისში დაბრუნდა, აბდულა-ბეგი კი სამშვილდეში შეიკეტა.

თბილისში მყოფი სპარსელები იხტიბარს არ იტეხდნენ და ქალაქს თოფ-ზარბაზნებს უშენდნენ, მოქალაქეებს იპარავდნენ და ციხეში მიჰყავდათ. ერეკლემ ღამის ყარაულობა დააწესა, ჯარი დაყო და თავთავისი უბნები მიუჩინა. ამ დროს თბილისი ორ მოპირდაპირე ბანაკად იყო გაყოფილი. ციხე სპარსელებს ჰქონდათ, ქალაქი - ქართველებს.

ბრძოლამ სერიოზული ხასიათი მიიღო. სამშვილდეში გამაგრებული აბდულა-ბეგი მეომრებითა და სურსათ-სანოვაგით ამარაგებდა სპარსელებს. მეციხოვნეებს გასაკუთრებული იერიში მეფის სასახლეზე მიჰქონდათ, რომელიც ანჩისხატსა და სიონს შორის მდებარეობდა, დაახლოებით დღევანდელი საპატრიარქოს შენობის მახლობლად.

ერეკლემ გადაწყვიტა ციხე იერიშით აეღო. თაბორის ციხეს ზარბაზნები დაუშინეს. ოთხი გასროლის შემდეგ ქართველები იერიშზე გადავიდნენ, მოწინააღმდეგეს სძლიეს და ციხე ხელთ იგდეს.

აბდულა-ბეგი ბრძოლას მაინც არ წყვეტდა, იგი ქართლის მეფობაზე ოცნებობდა და მშვენივრად იცოდა, რომ თბილისის აღების გარეშე საწადელს ვერ აისრულებდა. იგი ქალაქს თაბორიდან, ავჭალიდან, მეტეხიდან და ნარიყალადან უტევდა. მაგრამ ყოველთვის დამარცხებული გამოდიოდა. სპარსელები მიხვდნენ, რომ ბრძოლას აზრი არ ჰქონდა და ერეკლეს შერიგება სთხოვეს. ეს წამოწყება მეტეხის მეციხოვნეებს ეკუთვნოდათ. ერეკლემ ციხეში ელჩები გაგზავნა და მეტეხთან ჯარი დააყენა, განთიადისას მეტეხის ციხე უკვე ქართველების ხელში იყო. მტრის ხელში მხოლოდ ნარიყალაღა რჩებოდა.

ნარიყალას ციხეში საშინელი მდგომარეობა გამეფებულიყო, გვამები გახრწნილიყო და მათ სიმყრალეს ავადმყოფობა გაემრავლებინა, ამას თან ერთვოდა უწყლობაც. ერეკლემ ესეც არ აკმარა და ზარბაზნები დაუშინა. შეშინებული სპარსელები დანებდნენ. ნარიყალას ციხეც გათავისუფლდა. მეფემ ციხეში მერაბ ანდრონიკაშვილი ჩააყენა 60 კაცით. ეს 1748 წელს მოხდა.

სპარსელებისაგან გათავისუფლების შემდეგ აუცილებელი გახდა დამპყრობთა კვალის წაშლა. ამ მიზნით თბილისში მოიწვიეს ე.წ. „მსოფლიო კრება“, რომელმაც მიიღო გადაწყვეტილებები, თუ როგორ უნდა აღდგენილიყო ქართული ადათ-წესები და გაუქმებულიყო სპარსული. ამ ღონისძიებების ერთ-ერთი განხორციელება იყო 1749 წელს თბილისში სტამბის აღდგენა. აქ დაბეჭდილი წიგნები მთელ საქართველოში ვრცელდებოდა.

XVIII საუკუნის 60-იანი წლებიდან თბილისის ისტორიაში ახალი ხანა დაიწყო. 1762 წელს ქართლ-კახეთი ერთიან სამეფოდ გაერთიანდა და თბილისიც მთელი აღმოსავლეთ საქართველოს ცენტრად იქცა.

კრწანისის ბრძოლა
იმ ხანებში საქართველო უფრო საიმედო და ერთმორწმუნე მოკავშირეს ეძებდა და ასეთად რუსეთი ესახებოდა. ერეკლემ რუსეთში ელჩობა მიავლინა, რის შედეგადაც 1783 წელს ორ ქვეყანას შორის დაიდო ტრაქტატი, რომლის მიხედვითაც რუსეთმა თავს იდო ქართველ მეფეთა დახმარება დამპყრობლებთან ბრძოლებში. რამოდენიმე რუსული ბატალიონი კი მუდმივად უნდა მდგარიყო ქართლ-კახეთის ტერიტორიაზე. რუსეთმა მართლაც გამოგზავნა ორი ბატალიონი.

თბილისში რუსული ბატალიონების გამოჩენამ შეაშფოთა მაჰმადიანი მეზობლები. 1795 წელს საქართველოსაკენ სპარსეთის მბრძანებელი, დაუნდობელი აღა-მაჰმად-ხანი დაიძრა.

ერეკლე მზადებას შეუდგა. პირველ მოხმობაზე 40 000-მდე მეომარმა მოიყარა თავი, მაგრამ როცა საქმე საქმეზე მიდგა, 4-5 ათასი კაცი ძლივს შეგროვდა.

სექტემბრის პირველ რიცხვებში აღა-მაჰმად-ხანი თბილისს მოადგა. ერეკლემ ჯარი ცალკეულ რაზმებად დაყო და თვითოეულს თავისი წინამძღოლი დაუნიშნა. მთავარი ძალა სეიდაბადის ბაღების ბოლოს განალაგა და სანგრები და სხვა თავდაცვითი თხრილები გააკეთებინა.

მარჯვენა ფრთის სარდალი დავით ბატონიშვილი იყო. მას 6 ზარბაზანი და 400 ჯარისკაცი ჰყავდა, იგი თელეთ-შავნაბადას მხრიდან მომავალ ბილიკებს იცავდა.

მოწინავე ნაწილს იოანე ბატონიშვილი სარდლობდა. მარცხენა ფრთა იოანე მუხრანბატონს ებარა. თავად ერეკლე ცენტრს იცავდა, მასთან იყვნენ იმერლები ზურაბ წერთლის მეთაურობით. ერეკლეს ზურგს უმაგრებდნენ ვახტანგ ბატონიშვილი და ამილახვარი. ქალაქის მისასვლელში სოლომონ მეორე იდგა 1000 კაცით.

აღა-მაჰმად-ხანმა თავისი ჯარი 12 ნაწილად დაჰყო. ჯარის ავანგარდს სპარსელები ქმნიდნენ. მათ უკან მიჰყვებოდნენ თურქმენთა რაზმები, რომელთაც ნაბრძანები ჰქონდათ ტყვია დაეშინათ და არ დაენდოთ ის, ვინც უკან დაიხევდა.

10 სექტემბერს აღა-მაჰმად-ხანის ლაშქარი შეტევაზე გადავიდა. ქართველებმა სულ ახლოს მიუშვეს მტერი და შემდეგ ძლიერი ცეცხლი დაუშინეს. მტერმა ვერ გაუძლო ქართველთა დარტყმას და უკან დაიხია. აღა-მაჰმად-ხანი დააფიქრა პირველმა მარცხმა. მან არ იცოდა ქართველთა ჯარის მცირერიცხოვნება.

11 სექტემბერს ბრძოლა განახლდა. მებრძოლი ქართველების შემხედვარე აღა-მაჰმად-ხანს უთქვამს: ამდენი ბრძოლა გადამიტანია, ვის არ შევბმივარ, მაგრამ მე არ შემხვედრია ისეთი გმირი მოწინააღმდეგე, როგორიც ქართველები არიანო.

ქართველებმა არაერთხელ უკუაგდეს მტერი და კრწანისის ველი მათი სისხლით მორწყეს, მაგრამ მომხდურთა რიცხობრივ სიმრავლეს მაინც თავისი გაჰქონდა, აშკარა იყო, რომ გამარჯვება მტრის მხარეს იხრებოდა. 75 წლის ერეკლე ჭაბუკურად მხნედ იქნევდა ხმალს და არაერთი ყიზილბაშის თავი გააგორა მიწაზე. მაგრამ მასაც ძალა ელეოდა, თანაც მტრის რაზმები გარს ერტყმოდნენ მეფეს და მის დატყვევებას ცდილობდნენ.

იოანე და ვახტანგ ბატონიშვილებმა ალყა გაარღვიეს და ერეკლე გადაარჩინეს. ამ ცხარე ბრძოლაში გმირულად დაიღუპა სამასი არაგველი. ერეკლე არაგვის ხეობაში გაიხიზნა.

მას შემდეგ, რაც ბრძოლის ველი მტერს დარჩა, იგი ქალაქში შეიჭრა და რბევა-აწიოკებას მიჰყო ხელი. აღა-მაჰმად-ხანმა თბილისში შვიდი დღე დაჰყო და იგი მთლიანად იავარჰყო. გაძარცვა და გადაწვა ეკლესიები, სახლები, სასახლეები, მოსახლეობის ნაწილი გაჟლიტა, ნაწილი კი ტყვედ წაასხა. ეკლესიის მსახურებს თავი ერთად მოუყარა, ხელები შეუკრა და მტკვარში გადაყარა.

მეფის შესანიშნავი სასახლე თავისი ფლიგელებით, სამეურნეო შენობებითა და მარმარილოს ლომისთავიანი შადრევნებით, წიგნთსაცავი, სტამბა, სემინარია, ზარაფხანა, თოფხანა და სხვა მრავალი ცეცხლს მისცეს. მიწასთან გაასწორეს თბილისის ცნობილი აბანოებიც.

20 სექტემბერს აღა-მაჰმად-ხანი საქართველოს გაეცალა. თბილისში თანდათან ბრუნდებოდნენ გახიზნული მოქალაქეები. მათ აღარც სახლ-კარი ჰქონდათ, აღარც სარჩო-საბადებელი. მამა-პაპათა ნამემკვიდრალი ცეცხლს შთაენთქა. ქალაქში დაბრუნდა თვალცრემლიანი მეფე ერეკლეც. მრავაჭირნახული და მრავალ გამარჯვებათა მქონე ერეკლე დამწუხრებული უყურებდა მტრისგან გადამწვარ და ფერფლად ქცეულ თავის საყვარელ ქალაქს.

ექსკურსია თბილისში

თბილისის ზოგიერთი უბნის სახელწოდება

აბანოთუბანი - თბილისის სამკურნალო თბილი წყლები ყოველთვის განთქმული იყო. აქ საგანგებოდ ააგეს აბანოები, რომლებიც დღემდეა შემორჩენილი. იმ უბანს, სადაც ისინი მდებარეობს „აბანოთუბანი“ ეწოდება.

ავლაბარი - გადმოცემის თანახმად, ერთ-ერთ ბრძოლაში ქართველებს სარდალი დაეჭრათ. იგი სასწრაფოდ გაიყვანეს ბრძოლის ველიდან და უსაფრთხო ადგილისაკენ გაემართნენ. გზა აღმართზე მიდიოდა, რაც სვლას ართულებდა, დაჭრილიც წუხდა. მხლებლებმა დაამშვიდეს: აი, აღმართს ავალთ და ბარი დაიწყებაო. მართლაც, აღმართი რომ აათავეს, ბარი გამოჩნდა. ამის შემდეგ ამ ადგილს ავლაბარი უწოდეს.

არის სხვა ვარაუდიც. ფიქრობენ, რომ სიტყვა „ავლაბარი“ მე-14 საუკუნიდან მოდის. არაბულად „ჰავალი“ ნიშნავს „მიდამოს“, „ბირ“ - „სასახლეს“, ე.ი. „ავლაბარი“ სასახლის მიდამოს ნიშნავს. ამ უბანში მდებარეობდა მეფის სასახლე.

დიდუბე - წარმოდგა სახელწოდებიდან „დიდი უბე“, ე.ი. დიდი ვაკე, დაცემული ადგილი. დიდუბე თბილისის განაპირა ადგილის სახელად პირველად XII საუკუნეში გვხვდება, როცა მემატიანე მეფე თამარისა და დავით სოსლანის ქორწინებისა და შამქორის ბრძოლის შემდეგ აქ გამართულ ზეიმს აღგვიწერს. აქ იდგა მეფის ერთ-ერთი სასახლე და კარის ეკლესია.

ვარკეთილი - მომდინარებს სახელწოდებიდან „ველიკეთილი“. ასე ერქვა ამ ადგილს უწინ.

ისანი - XI საუკუნეში თბილისის ეს ადგილი ქვიტკირის გალავნებითა და თხრილით გაამაგრეს და სიმტკიცის გამო მას არაბულად „ჰისნი“, ანუ ისანი უწოდეს. ქართულად „ციხესიმაგრეს“ ნიშნავს.

მთაწმინდა - შეერქვა წმიდა დავით გარეჯელის პატივად, რომელიც ამ ადგილას რამოდენიმე წელიწადი მოღვაწეობდა, სანამ გარეჯის უდაბნოს მიაშურებდა.

ნავთლუღი - თურქულად „ნავთის ადგილს“ ნიშნავს. ამ ადგილებში მოიპოვებდნენ ნავთს, თუმცა მცირე რაოდენობით.

ნარიყალა - სპარსული წარმოშობის სიტყვაა. „ნარინ ყალა“ ქართულად „შიდაციხეს“ ნიშნავს.

ნაძალადევი - 1872 წელს თბილისსა და ფოთს შორის რკინიგზის გახსნის შემდეგ დიდუბის ტერიტორია ორ ნაწილად გაიყო. რკინიგზის გაღმა, აღმოსავლეთით, მუშები საცხოვრებელ ადგილებს უნებართოდ იკავებდნენ და სახლდებოდნენ. ამიტომ ახალ უბანს „ნაძალადევი“ უწოდეს.

საბურთალო - ეს ადგილი სწორი, ვაკე ადგილია. თამარ მეფის დროს ქართველი მეომრები აქ ხშირად მოდიოდნენ და ბურთაობდნენ ხოლმე. ამიტომ ამ ადგილს „საბურთაო“ ადგილი უწოდეს. შემდგომში სახელწოდება ცოტათი შეიცვალა და ახლა „საბურთალოს“ ვეძახით.

სამგორი - ლეგენდა მოგვითხრობს, რომ ლოჭინის ხევში ცხოვრობდა ცალხელა მოხუცი, რომელსაც ქალაქისათვის მტრის შემოსევის შეტყობინება ევალებოდა, რისთვისაც მაღალ სვეტზე ცეცხლს ანთებდა. ერთხელ მან სიკვდილისაგან იხსნა შვლის ნუკრი და თავის ქოხში წაიყვანა, სადაც თავის შვილებთან ერთად ზრდიდა. მამის გარდაცვალების შემდეგ მისი საქმიანობა ვაჟებმა განაგრძეს. ერთ დღეს, როცა ამ ადგილებში მტერი გამოჩნდა, უფროო ძმა სვეტზე ავარდა ჩირაღდნით, მაგრამ მტრის ისარმა გულ-მკერდი გაუგმირა და ძირს ჩამოაგდო, ახლა მეორე ძმამ სცადა ცეცხლის ატანა, მაგრამ მტრის ისარმა ისიც უსულოდ დასცა მიწაზე. მანამდე ჭაბუკმა მოასწო და ქალაქში შველი აფრინა წერილით კისერზე. ქალაქმა მტრის შემოსევა შეიტყო და ლაშქარი შეიკრიბა. შველი დაბრუნდა და თავისი ძმობილები რომ უსულოდ იხილა, თავი ქვას ახალა და თავადაც სული განუტევა. ბრძოლიდან დაბრუნებულმა ქართველებმა იპოვეს დახოცილები და სამივე ცალ-ცაკლე დაასაფლავეს. შემდეგ მეომრებმა მათ საფლავებს სათითაოდ დააყარეს თითო მუჭა მიწა. მას მერე წესად შემოიღეს, ყოველი ბრძოლის შემდეგ აქ მოდიოდნენ და საფლავებს მუჭით მიწას აყრიდნენ. ასე წამოიზარდა იმ ადგილას სამი გორა, რის გამოც იმ ადგილს სამგორი ეწოდა.

სოლოლაკი - იგივე სალალაკი. „ციხის ბაღის“ მოსარწყავად არაბების ბატონობის ხანაში აღუდგენიათ სარწყავი არხი (არაბულად „სულუ-ლაჰ“). მოგვიანებით სულულაჰ ეწოდა მთის კალთას, რომელზეც ეს უბანია გაშენებული. XIX საუკუნიდან ასე დაერქვა თავად უბანს. ადრე მას „ავანაანთხევი“ ერქვა და აქ ქართველ დიდებულთა ბაღები იყო გაშენებული.

ჩუღურეთი - მომდინარეობს თურქული სიტყვიდან „ჩუქორ“, რაც ქართულად ხევს, ფერდობს ნიშნავს. ამ ადგილს სამი მხრიდან სწორედ ხევი ერტყა.

მოთხრობა იონაზე

ერთხელ ღმერთი დაელაპარაკა იონას.
და რა უთხრა?
–ადექი, წადი ნინევიაში და იქადაგე იქ!



მაგრამ იონას ეს არ მოეწონა.
–მე არ მინდა!– უთხრა თავისთავს.
–მე არ წავალ!


ავიღებ ჩემს ნივთებს და გავიქცევი, ისე შორს, რომ ღმერთი ვერასოდეს მიპოვის!



















იონა სწრაფად გაიქცა ნავსაყუდელისაკენ.
მან დიდი გემის ბილეთი იყიდა.

აქ ღმერთი ვერასოდეს მიპოვის – ფიქრობდა იონა.
მაგრამ ღმერთმა ყოველთვის იცის, სად ვიმყოფებით. მან სულ იცის, რას ვფიქრობთ. ღმერთმა იცოდა სად იყო იონა.



რომ ეჩვენებინა მისთვის ეს, მან ზღვაზე დიდი ქარიშხალი გამოგზავნა.
უ – უ – უ – უსტვენდა ქარი. ზღვა საშინლად ღელავდა და გემს აქეთ–იქით ახეთქებდა.

და იონა გადმოვარდა გემიდან.
–ჭყაპ! – და იონა ჩავარდა ზღვაში.


ბუყ – ბუყ – ბუყ!
იონა ნელ–ნელა იძირებოდა წყალში.



მაგრამ ღმერთს არ სურდა, რომ იონა დამხრჩვალიყო.
ამიტომ მან გამოგზავნა დიდი თევზი...

... რომელმაც გადაყლაპა იონა.


იონა პირდაპირ თევზის მუცელში მოხვდა.
ბრ – რ – რ, – რა საშინელი ადგილია!
თევზის შიგნით ძალიან ბნელოდა.
თევზის შიგნით ძალიან ცხელოდა.
და იქაურობა ძალიან ყარდა.
ფუ – უ – უ!



აი ასე იჯდა იონა თევზის მუცელში.
დუგ – დუგ – დუგ! ფეთქავდა მისი გული.
ახლა იონამ გადაწყვიტა, მოესმინა ღმერთისათვის.
მან მუხლი მოიყარა და ილოცა.


ღმერთმა შეისმინა იონას ლოცვა.
და თევზი ნაპირისაკენ გაგზავნა.

თფუ! – გადმოაფურთხა თევზმა იონა.
ბუგ! – გაისმა, როცა იონა ნაპირზე დაეცა.




–ვაი! – დაიკვნესა იონამ წამოდგომისას.


ღმერთი კვლავ დაელაპარაკა იონას.
რა თქვა მან?
– ადექი, წადი ნინევიაში და იქადაგე!
და შენ როგორ ფიქრობ, როგორ მოიქცა იონა ახლა?
როგორც კი შეეძლო, ისე სწრაფად გაიქცა ნინევიაში!
იონამ ისწავლა ყოფილიყო ღმერთისადმი მორჩილი.

გელოდება საქართველო

საიდან ხარ, სადაური
ან რა გზები გელის წინა?
ყალყზე დგება ბედაური
შენ ვინა ხარ პაწაწინა?
მე პატარა ქართველი ვარ,
უკვდავების ვეძებ წყაროს,
უნდა მთა–მთა და ველი–ველ
საქართველო მოვიარო.
ავედევნო ცაში მერცხალს,
გაზაფხული ვუძღვნა ყველას,
ველს სიმწვანე, ხოლო ზეცას
სილურჯე და ცისარტყელა.
გადავქოჩრო ყანა დილით,
დავუბრუნო ჭიგოს ვაზი,
ამოვიცნო ამ გრაგნილით
რას გვიამბობს ფარნავაზი?
ვინ უწოდა „გორგასალი“,
რად შემართა მეფემ ხელი?
რატომ ჰქვია მეფე დავითს
დავით აღმაშენებელი?
ქართლის დედა ვის მასპინძლობს?
რად უპყრია ხმალი თანაც?
რად ვეძახით თამარის დროს
საქართველოს „ოქროს ხანას“?
რად შეარქვეს შოთა რუსთველს
„სულმნათი“ და „დიდი შოთა“?
რად აბორგებს კრწანისის ველს
ალისფერი ყაყაჩოთა?
თუკი აღა–მაჰმად ხანმა
ომის ბედი მოიხელთა,
მაშ თბილისთან რად აღმართეს
ძეგლი სამას არაგველთა?
ვინ ესროლა მამულს გულში
ან ჭრილობა რად აქვს ღიად...
რატომ მოხდა წიწამურში
წიწამურის ტრაგედია?
რატომ არის 9 აპრილი
ცრემლიანი–სასახელო?
საით მიდის ეს გზა წვრილი
საით მიჰყავს საქართველო?
გასწი, გასწი, ბედაურო,
რა ღონეც გაქვს და რა ძალიც,
დავუამოთ მამულს ურვა,
მოვაპკუროთ წყაროს წყალი.
ყვავ–ყორნისგან დაკაწრული
გული უნდა გავამრთელოთ.
გზა მშვიდობის პაწაწინავ,
გელოდება საქართველო!

ფარნავაზი

ამოვიცნო ამ გრაგნილით
რას გვიამბობს ფარნავაზი?

ძველად, დაახლოებით ორი ათას სამასი წლის წინათ, ანუ ძველი წელთაღრიცხვის მეოთხე– მესამე საუკუნის მიჯნაზე, საქართველოს მართავდა მეფე ფარნავაზი.
სამი წლის იყო ფარნავაზი, როცა ქართლში მოსულმა მტერმა მამა და ბიძა მოუკლა. იგი დედამ კავკასიის მთებში გადამალა, რომ მოშურნეს ვერ ეპოვა.
დავაჟკაცებული ფარნავაზი მცხეთაში დაბრუნდა. ფარნავაზი იყო ახოვანი, ჭკვიანი, მამაცი მხედარი და კარგი მონადირე. ლეგენდა გადმოგვცემს:
ერთხელ ჭაბუკმა მეფემ ავდარში ნადირობისას თვი გამოქვაბულს შეაფარა , სადაც სულ მოულოდნელად განძი იპოვა. მეფე ოცნებობდა მომხდური მტრის განდევნაზე, ამიტომ განძეულის საფასურით მან დიდძლი იარაღი შეიძინა.
ფარნავაზმა დაიმეგობრა დასავლეთ საქართველოს – ეგრისის გამგებელი ქუჯი. სამსობლოს სიყვარულით გულანთებულმა მამულიშვილებმა კარგად იცოდნენ, რომ „ძალა ერთობაშია“, ამიტომ ერთგულება შეჰფიცეს ერთმანეთს. მათ გააერთიანეს არმოსავლეტ და დასავლეთ საქართველოს ლაშქარი, ერტიანი ძალით შეუტიეს მთერს და სასტიკად დაამარცხეს.
ჩვენი „დედა წიგნი“ – „ქართლის ცხოვრება“, გვამცნობს: ფარნავაზმა შექმნა ქართული მწიგნობრობა და სახელმწიფოენად გამოაცხადა ქარტული ენა.
ქარტული დამწერლობის შექმნა მეფე ფარნავაზის სახელს უკავშირდება, ამიტომ მხატვარმა იგი დაგვიხატა ხელში გრაგნილით, რომელზედაც ძველი ქართული ასოები მოჩანს.

ვახტანგ გორგასალი

ვინ უწოდა „გორგასალი“,
რად შემართა მეფემ ხელი?

ვახტანგ გორგასალი დაახლოებით 1500 წლის წინათ გამეფდა საქართველოში. იგი მაშინ მხოლოდ 15 წლის იყო, მაგრამ გამოირჩეოდა თავისი გოლიათური აღნაგობით, ძალით, სიმამაცით, ნიჭითა და ჭკუით. მასზე ხალხში უამრავი თქმულება , ლეგენდა და ლექსი შემორჩენილა. ამბობენ ვახტანგ მეფე სიმაღლით 2 მეტრი და 40 სანტიმეტრი იყო, გაქცეულ ირემს დაეწეოდა, შეკაზმულ ცხენს მხრებზე მოიგდებდა და ასე, მცხეთიდან არმაზ–ციხემდე, მუხლჩაუხრელად ავიდოდაო.
ვახტანგ მეფე შიშის ზარს სცემდა მტრებს. მას მუზარადზე მგლის თავი ჰქონდა გამოსახული, ამიტომ სპარსელები, როგორც კი დაინახავდნენ, ყვირილს ატეხდნენ ხოლმე: ერიდეთ „გორგასალიო“! (გორგასალი სპარსულად მგლის თავს ნიშნავს)
გორგასალმა 45 წელი იმეფა. განდევნა მტერი, განამტკიცა და გააძლიერა ქვეყანა. მის სახელთანაა დაკავშირებული თბილისის დედაქალაქად დაარსების ლეგენდაც.
ლეგენდის თანახმად, ახლანდელი თბილისის ტერიტორია მაშინ ტყით იყო დაფარული. ტყეში სანადიროდ გამოსულ მეფეს თურმე მამალი ხოხობი წამოუფრინდა. მეფემ გაწვრთნილი ქორი დაადევნა და ინტერესით ელოდა ფრინველთა შებრძოლებას, მაგრამ ხოხობი სადღაც ჩაიკარგა. დაძებნეს და ორთავე იპოვეს ცხელ წყალში ჩაფუფქული. ეს წყალი ბუნებრივად ამოდიოდა მიწიდან. მეფეს ეამა ასეთი აღმოჩენა, ხელი შემართა და თქვა: აქ აშენდეს ქალაქი! ეს ამბავი დაახლოებით იმ ადგილებში მოხდა, სადაც ახლა დგას მოქანდაკე ელგუჯა ამაშუკელის მიერ შექმნილი ვახტანგ გორგასლის ძეგლი.
ვახტანგ მეფის ანდერძის თანახმად, მისმა მემკვიდრემ დაჩიმ , დაამთავრა თბილისის მშენებლობა და დედაქალაქი აქ გადმოიტანა.
ვახტანგ მეფეს განსაკუთრებით ეჯავრებოდა მოღალატეები და მოხდა ისე, რომ იგი სწორედ ღალატით მოკლა მისმა ყოფილმა მონამ, რომელმაც იცოდა, რომ მეფეს ჟაჭვის პერანგი იღლიაში ჰქონდა გარღვეული. მონამ ისარი სწორედ მაშინ ესროლა, როცა მეფემ ხმლიანი ხელი შემართა.

დავით აღმაშენებელი

რატომ ჰქვია მეფე დავითს
დავით აღმაშენებელი?

დავით აღმაშენებელი 16 წლის იყო(1089წ.), როცა მამამ სამეფო გვირგვინი გადასცა და ტახტი დაუთმო. ამ დროს საქართველოში მტრები დათარეშობდნენ, ძარცვავდნენ, აწიოკებდნენ და ხოცავდნენ ხალხს. ქართველი მოსახლეობა ტყეებსა და მთებს შეხიზვნოდა, მათ ეზო–მიდამოს კი მტერი დაპატრონებოდა. ქვეყანა თითქმის დანგრეული და გადამწვარი იყო.
ჭაბუკმა მეფემ მტკიცედ გადწყვიტა – ეხსნა სამშობლო დაღუპვისაგან. მან პირველ ყოვლისა გარს შემოიკრიბა ერთგული, მამაცი, მამულის სიყვარულით გულგანათებული ვაჟკაცები, შეადგინა რაზმები და დაიწყო თავდასხმები მტერზე. უშიშარი მეფის მოქმედებით გამხნევებული მოსახლეობა თანდათან დაუბრუნდა მშობლიურ ადგილებს. აღადგინა მტრისგან დანადგურებული სახლ–კარი და დაიწყო თავგანწირული ბრძოლები ქვეყნის გათავისუფლებისთვის.
დავით აღმაშენებელმა 36 წელიწადს იმეფა და ამ განმავლობაში 60–მდე დიდი თუ პატარა ბრძოლა გადაიხადა. მატ სორის აღსანიშნავია დიდგორის ომი.
1121 წლის 12 აგვისტოს დავით აღმაშენებელმა დიდგორის ველზე სასტიკი ბრძოლა გამართა თურქ–სელჯუკთა წინააღმდეგ.მომხდური რიცხვით თითქმის 7–ჯერ სჭარბობდა ქართველთა ლაშქარს, მაგრამ დავითის გამჭრიახობამ და გულგანათებულ მამულიშვილთა თავგანწირვამ შეუძლებელი შეძლო. მტერი დამარცხებული და განდევნილი იქნა საქართველოდან. დიდგორის ბრძოლა ჩვენი ქვეყნის ისტორიაში შევიდა, როგორც მომავალ გამარჯვებათა სიმბოლო.
ერთი წლის შემდეგ 1122 წელს კი სახელოვანმა ქართველთა ლაშქარმა გაათავისუფლა 400 წლის განმავლობაში უცხოელთა ბატონობის უღელქვეშ მყოფი თბილისი.
დავითმა დედაქალაქი ქუთაისიდან თბილისში გადმოიტანა . ხალხმა შვებით ამოისუნთქა. დაიწყო მშვიდობიანი ცხოვრება. აშენდა ეკლესია მონასტრები, სასწავლებლები, საავადმყოფოები. მეფე ეხმარებოდა ღარიბ მოსახლეობას, ზრუნავდა თავის ხალხისა და ქვეყნის კეთილდღეობაზე, განსაკუთრებულ ყურადღებას უთმობდა მომავალ თაობას: გამორჩეული ნიჭის ახალგაზრდებს მეფე საზღვარგარეთ გზავნიდა ცოდნის მისაღებად. სახელმწიფოში დამყარდა წესრიგი. მეფე პატივს სცემდა ყველა რჯულისა და რწმენის ხალხს.
მეფე დავითმა მტრებისაგან თითქმის დანგრეული და განადგურებული საქართველო აღადგინა– ააშენა, ამიტომ მადლიერმა ხალხმა მას „აღმაშენებელი“ უწოდა.
დავით აღმაშენებელი გარდაიცვალა1125 წლის 25 იანვარს (ახალი სტილით 8 თებერვალს).
ქართულმა მართლმადიდებლურმა ეკლესიამ წმიდანად შერაცხა დიდი მეფე და 8 თებერვალი საქართველოში დავით აღმაშენებლის ხსენების დღედ დააწესა.

ქართლის დედა

ქართლის დედა ვის მასპინძლობს?
რად უპყრია ხმალი თანაც?

საქართველოს დედაქალაქს – თბილისს, თავს დაჰყურებს ქართველი ქალის ქანდაკება. იგი ძველთაძველი ციხის – ნარიყალას გასწვრივ არის აღმართული – თაბორის მთაზე (მისი სიმაღლე 20 მეტრზე მეტია). მას ცალ ხელში თასი უჭირავს, რომ ყველა მომსვლელს ქართული ღვინით უმასპინძლოს, ემეგობროს და ემოყვროს, ხოლო მეორე ხელში უპყრია შიშველი ხმალი, რომლითაც საჭიროების შემთხვევაში მტერს გაუმკლავდება.
ქანდაკებას ეწოდება „ქართლის დედა“. მისი ავტორია მოქანდაკე ელგუჯა ამაშუკელი. ძეგლი დაიდგა თბილისის დედაქალაქად გამოცხადების 1500 წლისთავთან დაკავშირებით.
ქართლის დედის ძეგლით მთელი ქართველი ერის თვისებები, ტრადიციები და ისტორიაა გადმოცემული. იგი საქართველოს სიმბოლოა.

თამარ მეფე

რად ვეძახით თამარის დროს
საქართველოს „ოქროს ხანას“?


თამარი პირველი მეფე ქალია ჩვენი ქვეყნის ისტორიაში. იგი იყო გონიერი, შორსმჭვრეტელი, ლამაზი და კეთილი.
თამარი 18 წლის გამეფდა. მეფედ კურთხევის დღეს დიდებულებმა მას თავზე სამეფო გვირგვინი დაადგეს და როგორც ლაშქრის სარდალს , წელზე ხმალი შემოარტყეს. თამარი მეფედ ერთხმად აკურთხეს.
მეფური ალღოს, გამჭრიახი გონებისა და დიდი ნებისყოფის წყალობით თამარმა ბრძნულად წარმართა ქვეყნის მმართველობა. მისი მეფობის დროს საქართველომ მტრის ყველა შემოსევა მოიგერია. თამარის სახელოვანმა ლაშქარმა ძლევამოსილება კიდევ უფრო განამტკიცა შამქორის (1195წ.) და ბასიანის (1202წ.) ბრძოლებში. ქართველებმა მოშურნენი შორს გადარეკეს. საქართველო გაძლიერდა, გამდიდრდა. ქვეყანას მეფის ძლიერი ლაშქარი იცავდა. ხალხი მშვიდობიანად ცხოვრობდა. თამარმა აკრძალა ქვეყანაში სიკვდილით დასჯა. მზრუნველი მეფე უხვად ასაჩუქრებდა ქვრივ–ობლებს.
საქართველოში იდგა დიდი მშენებლობის დრო. კლდეში გამოიკვეთა ციხე–ქალაქი ვარძია. გაჩაღდა ეკლესია–მონასტრების, ციხე–სიმაგრეების, სასახლეების, გზების, ხიდების მშენებლობები. სად არ შეხვდებით დღეს 800 წლის წინათ აგებულ ციხეებს, თაღოვან ხიდებს, რომლებსაც ხალხი უწოდებს თამარის ციხეს, თამარის ხიდს. თამარის დროს საქართველოში გაჰყავდათ სარწყავი არხები. რწყავდნენ ზვრებს, ბაღ–ბოსტნებს, ველ–მინდვრებს, რითაც ხვავი და ბარაქა ემატებოდა ქვეყანას.
ხალხი მშვიდობიანად შრომობდა და თავს ბედნიერად გრძნობდა. ამიტომ თამარის მეფობის დრო საქართველოს ისტორიაში ცნობილია, როგორც „ოქროს ხანა“, ე. ი. ბედნიერი ხანა(დრო). ამის გამოხატულებაა უხვად შემორჩენილი ხალხური ლექსები, ლეგენდები, თქმულებები, გადმოცემები, მისდამი მიძღვნილი მხატვრული ნაწარმოებები, საისტორიო თხზულებები, რომლებშიც გამოხატულია დიდი სიყვარული თამარისადმი.
თამარი 43 წლის ასაკში გარდაიცვალა.
ქართულმა მართლმადიდებლურმა ეკლესიამ თამარი წმიდანად შერაცხა. მისი ხსენების დღედ დაწესდა 14 მაისი.

შოთა რუსთველი

რად შეარქვეს შოთა რუსთველს
„სულმნათი“ და „დიდი შოთა“?

დიდი ქართველი პოეტი შოთა რუსთველი ცხოვრობდა და მოღვაწეობდა თამარ მეფის დროს. იგი ერთგულად ემსახურა მეფეს, სამშობლოს, ხოლო სიბერის ჟამს იერუსალიმში ჯვრის მონასტერში ბერად აღიკვეცა, სადაც დღემდეა დაცული მისი ფრესკა.
შოთა რუსთაველს უყვარდა თამარი. იგი ხოტბას ასხამდა ქართველთა სახელოვან მეფეს და თავისი ბრწყინვალე პოემაც – „ვეფხისტყაოსანი“ მიუძღვნა. პოემის გმირებს: ტარიელს, ავთანდილს, ფრიდონს, ნესტან–დარეჯანს, თინათინს და ასმათს უყვართ ერთმანეთი, უყვართ სამშობლო, თავისი ხალხი, ებრძვიან მტერს – ბოროტ ძალებს და მეგობრობისა და სიკეთის წყალობით საბოლოოდ იმარჯვებენ.
შოთა რუსთაველის „ვეფხისტყაოსანი“ მსოფლიო ლიტერატურის ძეგლია. 800 წელზე მეტია იგი ჭირსა და ლხინში თან ახლავს ქართველ კაცს. „ვეფხისტყასნის“ ბრძნული გამონათქვამები ეხმარება ადამიანებს, ასწავლის მეგობრობას, სიკეთეს, სათნოებას, კაცთმოყვარეობას, უნათებს მათ გონებას, სულს. ამიტომაა, რომ აკაკი წერეთელი თავის ერთ–ერთ ლექსში ასე მიმართავს დიდ მგოსანს:
„მადლი შენს გამჩენს სულმნათო“.

კრწანისის ბრძოლა

რად აბორგებს კრწანისის ველს
ალისფერი ყაყაჩოთა?

ეს ამბავი 1795 წლის სექტემბერში მოხდა. მაშინ საქართველოში ერეკლე II–„პატარა კახი“ მეფობდა. ამ დროს ირანის მბრძანებელი იყო აღა–მაჰმად–ხანი. მან განიზრახა დაემორჩილებინა საქართველო. თავი მოუყარა დიდძალ მეომარს– 35 ათას კაცს და დაიძრა საქართველოსაკენ. მეფე ერეკლეს ლაშქარში კი მხოლოდ 5000 კაცი იყო მაგრამ ქართველები მედგრად დადგნენ სამშობლოს დასაცავად.
აღა–მაჰმად–ხანი პირდაპირ თბილისისაკენ გამოემართა. ქართველები თავგანწირვით ეკვეთნენ მტერს და ბრწყინვალედ მოგერიეს შემოტევა. მტერი შედრკა და უკან გაბრუნებას აპირებდა, რომ ვიღაც მოღალატემ გასცა ქართველთა საიდუმლო. აღ–მაჰმად–ხანმა გაიგო, ერეკლეს მცირერიცხოვანი ჯარი ჰყავსო და კვლავ იერიშით შემოუტია ქართველებს. ბრძოლა მოხდა თბილისთან–კრწანისის ველზე. ერეკლეს ლაშქარი თვდადებულად იბრძოდა. ამ დროს უკვე 75 წლის მოხუცი მეფეც ხმალდახმალ კაფავდა მტერს, მაგრამ მტრის სიმრავლემ თვისი გაიტანა და საბოლოოდ ქართველები დამარცხდნენ.
ქართველი ვაჟკაცების სისხლით მოირწყა კრწანისის ველიც თითქოს ამ ბრძოლის ხსოვნის უკვდავსაყოფად, ყოველ გაზაფხულზე, კრწანისის ველზე, უამრავი წითელი ყაყაჩო ამოდის და ალისფრად ბიბინებს კრწანისის ველი.

ძეგლი სამას არაგველთა

მაშ თბილისთან რად აღმართეს
ძეგლი სამას არაგველთა?


კრწანისის ველზე ქართველების თავგანწირვამ გააოცა ვერაგი აღა–მაჰმად–ხანიც კი. „რამდენი ბრძოლა გადამიხდია, მაგრამ არასოდეს არ მახსოვს, რომ მტერს ასე ვაჟკაცურად ებრძოლოს“– ამბობდა თურმე იგი. არ წყდებოდა ქართველების საბრძოლო ყიჟინა. ისინი მედგრად იცავდნენ ქართული მიწის ყოველ გოჯს. განსაკუთრებით იძალა მტერმა თბილისის კართან. მოხუც მეფე ერეკლეს ტყვედ ჩავარდნის საფრთხე დაემუქრა.
„ მტერზე გამარჯვება ან ბრძოლის ველზე სიკვდილი“–ასეთი იყო არაგვის ხეობიდან ჩასული 300 ვაჟკაცის მხედრული ფიცი. ისინი თავგანწირვით ეკვეთნენ მტერეს, ცოცხალი კედელი აღმართეს თბილისის კართან და მეფე ტყვეობას გადაარჩინეს. მაგრამ ნათქვამია: „ ძალა აღმართს ხნავსო“. მტერმა სამასივე გმირი მოცელა.
ხალხი გმირებს არ ივიწყებს. თბილისის კართან, იქ, სადაც თავგანწირვით იბრძოდნენ არაგველები დღეს დგას მათი ხსოვნის ძეგლი– ძეგლი 300 არაგველთა. თბილისის მეტროს ერთ–ერთ სადგურს „300 არაგველი“
ყოველი ქართველის ვალია მუხლი მოიყაროს და პატივი სცეს სამშობლოსათვის თავდადებულთა ხსოვნას.

წიწამურის ტრაგედია

რატომ მოხდა წიწამურში
წიწამურის ტრაგედია?


თბილისიდან საგურამოსკენ მიმავალ გაზაზე, წიწამურის ტყის პირას აღმართულია თეთრი სვეტი, ობელისკი რომელიც გვაუწყებს, რომ აქ, 1907 წლის 30 აგვისტოს, მტრებმა საქართველოს მოუკლეს დიდი წინამძღოლი, ერის სულიერი მამა–ილია ჭავჭავაძე.
მთელი ცხოვრება ილია ჭავჭავაძემ ქართველი ერის სამსახურში გაატარა. მისი მხურვალე გული სავსე იყო მამულზე დარდით, ფიქრით და ზრუნვით და მტრებმაც სწორედ ამ სამშობლოზე დარდით, ფიქრით და ზრუნვით სავსე გულს ესროლეს. ამიტომაც ამბობენ: ილიას მკვლელებმა საქართველო შიგ გულში დაჭრესო.
წიწამურთან მომხდარი მკვლელობა უდიდესი ტრაგედიაა, რადგან ილიას მკვლელები ქართველები იყვნენ. ეს ჭრილობა დღესაც ღია, მძიმე და მოუშუშებელია.
„მოყვარეს პირში უძრახე, მტერს პირს უკანაო“– ეს ქართული ანდაზა ძალიან უყვარდა ილიას და თვითონაც ასე იქცეოდა, ამხელდა ნაკლს და ბრძნულად უკვალავდა გზას თავის ხალხს.
ისე უნდა იცხოვრო, გვასწავლიდა ილია, რომ
„ ყოველ დღესა შენს თავს ჰკითხო–
აბა დღეს მე ვის რა ვარგე?“
ილიას სიცოცხლის ყოველი წამი თავისი სამშობლოს თავისუფლებისა და დამოუკიდებლობისათვის თავგანწირულ ბრძოლას ისახავდა მიზნად. მისი ცხოვრების გზა იყო გულწრფელი და მართალი, ამიტომაც ქართულმა მართლმადიდებლურმა ეკლესიამ წმიდანად შერაცხა ერის სულიერი მოძღვარი და მას ილია მართალი უწოდა.

9 აპრილი

რატომ არის 9 აპრილი
ცრემლიანი–სასახელო?

200 წლის წინ, ანუ მე–19 საუკუნის დასაწყისში, რუსეთის იმპერია გაძლიერდა. იგი შიშს გვრიდა მეზობელ სახელმწიფოებს. ბევრი მათგანი გავლენის ქვეშ მოექცა, ზოგიც დაიპყრო და მიიერთა. მათ შორის იყო საქართველოც. ჩვენმა ქვეყანამ დაკარგა საუკუნეებში სისხლის ფასად შენარჩუნებული თავისუფლება.
რუსეთი დაპყრობილი ხალხების გარუსების პოლიტიკას ადგა. უხეშად ილახებოდა მრავალსაუკუნოვანი ისტორიისა და კულტურის მქონე ქართველი ხალხის ეროვნული ინტერესები. იდევნებოდა ქართული ენა.
1917 წელს რუსეთსი ტახტიდან ჩამოაგდეს მეფე–ნიკოლოზII. მოხდა ოქტომბრის რევოლუცია, რის შედეგადაც რუსეთის იმპერიამ სახე იცვალა. მას „სსრკ“ ანუ საბჭოთა სოციალისტური რესპუბლიკების კავშირი დაერქვა. „სსრკ“ აერთიანებდა 15 სახელმწიფოს 15 მოკავშირე რესპუბლიკას. მათ შორის იყო „საქართველოს სსრ“.გარეგნულად სახეშეცვლილი იმპერიის პოლიტიკური ზრახვები იგივე დარჩა.
სსრკ–ს ჰიმნი ჟღერდა:
„ თავისუფალ ერთა მძლე კავშირი ძმური შეუკრავს მუდმივად დიდ რუსეთის ხალხს“...
დიახ, „სსრკ“ რუსეთმა შექმნა და თავის თავს ამ კავშირის უფროს ძმად აღიარებდა. „უმცროს ძმებს“ „არიგებდა“, „ჭკუას ასწავლიდა“, „ურჩებს“ ტუქსავდა, ხან კი სამაგალითოდ სჯიდა.
ქვეყანაში გაბატონებული კომუნისტური პარტიის მიზანი იყო აღეზარდა კომუნისტთა საიმედო ცვლა, რომელიც შეძლებდა უზარმაზარი იმპერიის შემდგომ შენარჩუნებას და განმტკიცებას. ამ მიზნით, საბჭოთა სკოლაში ჩამოყალიბებული იყო კომკავშირელთა, პიონერთა და ოქტომბრელთა ორგანიზაციები. „ სსრკ“ „ჩემი სამშობლოა „ –ასეთი იყო პარტიის გათვლილი დევიზი, თუმცა ყველამ კარგად იცოდა , რომ სამშობლო მამა–პაპათაგან ნაანდერძევი მიწა წყალი – მამულია, სადაც დავიბადეთ, სადაც ვიზრდებოდით, სადაც ჩვენი წინაპრების საფლავებია.
სამშობლო– მშობლიური მთა–ბარის იდუმალი ალერსია.
სამშობლო–ყველაზე ძვირფასია ადამიანისათვის.
სამშობლოსათვის თავდადება ყველაზე ღირსეული საქციელია.
თავისუფლებისმოყვარე ქართველი ხალხი ვერ ეგუებოდა ეროვნული ღირსების შელახვას და გამუდმებით ფარულად, ზოგჯერ აშკარადაც , ეწინააღმდეგებოდა მოძალადე „ უფროს ძმას“.
მე–20 საუკუნის 80–იან წლებში ფარდა აეხადა გაყალბებულ და მიჩქმალულ უახლეს ისტორიას, გამჟღავნდა რუსეთის დამპყრობლური მიზნები– ჩვენი მშობლიური მიწა–წყლის დაქუცმაცების და მიტაცების განზრახვა. ძლადობამ, დაშინებამ, განუკითხაობამ, მექრთამეობამ, მოქალაქეთა ინტერესების უგულვებელყოფამ ხალხი დაარწმუნა, რომ ერთა კავშირი ნებით კი არა, ძალით იყო შეკოწიწებული.
აივსო მოთმინების ფიალა.
დადგა იმპერიის ნგრევის ეპოქა.
დაიწყო „სსრკ“–ს დაშლა.
კრემლი (საიდანაც იმართებოდა სსრკ) შეაშფოთა ურჩ „ მოკავშირეთა“ ამბოხმა და გადაწყვიტა სამაგალითოდ დაესაჯა ერთ–ერთი მათგანი. არჩევანი საქართველოზე შეჩერდა....
... და , აი, იმ ჟინჟღლიან გაზაფხულზე, როცა ხალხი მთავრობის სასახლის წინ , სანთლებით ხელში , ლოცვით ღამეს უთევდა თავისუფლებას, რუსთაველის გამზირზე გაისმა რუსული ტანკების სატანური გრუხუნი. სპეციალურად გაწვრთნილმა რაზმელებმა დაარბიეს მშვიდობიანი აქცია.
1989 წლის 9 აპრილს ცრემლიანი დილა გაუთენდა საქართველოს. რუსთაველის გამზირზე , მთავრობის სასახლის წინ , ერთმანეთის მხარიმხარ ესვენა თავდადებულთა ცხედრები. მათ სიცოცხლე შესწირეს თავისუფლებას. ხალხმა ცხარე ცრემლით დაიტირა დაღუპულები. ისინი სამშობლომ გმირებად შერაცხა. გმირთა სახელები ეწოდა ქუჩებს. მათი ხსოვნის უკვდავსაყოფად აღიმართა მემორიალი მთავრობის სასახლის წინ.
ერთ მუშტად შეიკრა სრულიად საქართველო ... 1990 წლის 31 მარტს ჩატარებულმა რეფერენდუმმა– საყოველთაო გამოკითხვამ – დაადასტურა ხალხის ნება და ჩვენი ქვეყანა გამოვიდა „სსრკ“–ს შემადგენლობიდან.
9 აპრილის ტრაგედიამ მსოფლიოს დაანახა , თუ რა ძნელად, მაგრამ ბეჯითი ბრძოლით პოულობს გზას ჭეშმარიტება. რა გულწრფელი და მართალია ქართველი ხალხი, რომელიც მტკიცედ დაადგა ეროვნული დამოუკიდებლობის რთულ, მაგრამ ღირსეულ გზას.
შენ ამ გზით უნდა იარო ჩემო პატარა მკითხველო.
გზა მშვიდობისა!